ગુજરાતની ગઝલો/નિરાશા એ જ છે આશા
| ← એ કોણ છે ? | ગુજરાતની ગઝલો નિરાશા એ જ છે આશા [[સર્જક:|]] ૧૯૪૩ |
કિસ્મત → |
અહા ! હું એકલો દુનિયા-બિયાબામાં સૂનો ભટકું,
રઝળતો ઈશ્કને રસ્તે, અહીં તહીં આંધળો અટકું.
બતાવી રાહ આ જેણે, ગયાં તે શું દગો દેઈ ?
રિબાવી, રોવરાવી, ને શું રમશો ખાકથી મારી ?
સ્મૃતિ આવી તમારી ત્યાં, ન અશ્રુધાર રે' ઝાલી,
હૃદય રમતું ઉછાળા લૈ–જુવાની શું ફરી આવી ?
સુણાવું લો કવિતા આ, ઝીલું રસ નેત્રથી ઝરતો,
હદય હૃદયે મિલાવો તો, જીવું ઊઠું પડયો મરતો.
અરે ! તે બાળપણના ક્યાં ગયા સાથી બધા સાચા ?
ગઈ ક્યાં પ્રાણપ્યારી તે ?–રહી મુજ ભાગ આ વાચા !
સુણાવું તે ય ક્યાં બેસી ? નથી કે ઠામ રોવાનું,
ભર્યું છે બેકદર દુનિયા વિષે જ્યાં ત્યાં વગોવાનું.
ભણાવી દો મને આજે, તમારી તે રીતિ જૂની,
ન જેથી દાગ દિલ લાગે, ન લાગે ઝિંદગી સૂની ?
બતાવો શી રીતે હસવું , હ્રદય ખાલી છતે રડવું ;
વચનમાં પ્રેમ બતલાવી, ઇશારે પ્રેમી દિલ હણવું !
અરે ઉસ્તાદ ! ક્યાં પાયો મને આ ઈશ્કનો પ્યાલો ?
કર્યો સંસાર ભર સૂનો, વફાઈ ક્યાં મળે ?-ચાલો !
ઉથામ્યાં ધર્મશાસ્ત્રોને-ગણાયો જ્ઞાની પંડિતમાં,
ઠરી દ્દષ્ટિ ન કો ઠામે, પ્રીતિ રીતિ અખંડિતમાં.
હશે ક્યાં સત્ય દેખાડો, હશે શું સત્ય સમજાવો;
રડી રે'વું, કદી ગાવું, મને તો એટલો લહાવો.
બધી દુનિયા જુએ જેથી, ગયાં મુજ નેત્ર તે ફૂટી,
બધી દુનિયાનું અજવાળું, મને અંધારી તે ઊંડી.
અહીં તહીં આ ભટકવામાં,નથી શાંતિ તણી આશા,
સિતમગર લે ધરી ગરદન, નિરાશા એ જ છે આશા.