લખાણ પર જાઓ

ગુજરાતની ગઝલો/નિરાશા એ જ છે આશા

વિકિસ્રોતમાંથી
← એ કોણ છે ? ગુજરાતની ગઝલો
નિરાશા એ જ છે આશા
[[સર્જક:|]]
૧૯૪૩
કિસ્મત →


૧૫ : નિરાશા એ જ છે આશા


અહા ! હું એકલો દુનિયા-બિયાબામાં સૂનો ભટકું,
રઝળતો ઈશ્કને રસ્તે, અહીં તહીં આંધળો અટકું.

બતાવી રાહ આ જેણે, ગયાં તે શું દગો દેઈ ?
રિબાવી, રોવરાવી, ને શું રમશો ખાકથી મારી ?

સ્મૃતિ આવી તમારી ત્યાં, ન અશ્રુધાર રે' ઝાલી,
હૃદય રમતું ઉછાળા લૈ–જુવાની શું ફરી આવી ?

સુણાવું લો કવિતા આ, ઝીલું રસ નેત્રથી ઝરતો,
હદય હૃદયે મિલાવો તો, જીવું ઊઠું પડયો મરતો.

અરે ! તે બાળપણના ક્યાં ગયા સાથી બધા સાચા ?
ગઈ ક્યાં પ્રાણપ્યારી તે ?–રહી મુજ ભાગ આ વાચા !

સુણાવું તે ય ક્યાં બેસી ? નથી કે ઠામ રોવાનું,
ભર્યું છે બેકદર દુનિયા વિષે જ્યાં ત્યાં વગોવાનું.

ભણાવી દો મને આજે, તમારી તે રીતિ જૂની,
ન જેથી દાગ દિલ લાગે, ન લાગે ઝિંદગી સૂની ?

બતાવો શી રીતે હસવું , હ્રદય ખાલી છતે રડવું ;
વચનમાં પ્રેમ બતલાવી, ઇશારે પ્રેમી દિલ હણવું !

અરે ઉસ્તાદ ! ક્યાં પાયો મને આ ઈશ્કનો પ્યાલો ?
કર્યો સંસાર ભર સૂનો, વફાઈ ક્યાં મળે ?-ચાલો !

ઉથામ્યાં ધર્મશાસ્ત્રોને-ગણાયો જ્ઞાની પંડિતમાં,
ઠરી દ્દષ્ટિ ન કો ઠામે, પ્રીતિ રીતિ અખંડિતમાં.

હશે ક્યાં સત્ય દેખાડો, હશે શું સત્ય સમજાવો;
રડી રે'વું, કદી ગાવું, મને તો એટલો લહાવો.

બધી દુનિયા જુએ જેથી, ગયાં મુજ નેત્ર તે ફૂટી,
બધી દુનિયાનું અજવાળું, મને અંધારી તે ઊંડી.

અહીં તહીં આ ભટકવામાં,નથી શાંતિ તણી આશા,
સિતમગર લે ધરી ગરદન, નિરાશા એ જ છે આશા.