ગુજરાતની ગઝલો/પ્રેમધર્માગીકાર

← પ્રેમનિવેદન

ગુજરાતની ગઝલો પ્રેમધર્માગીકાર [[સર્જક:|]] ૧૯૪૩

પ્રેમીને ઠપકો →

૩૮ : પ્રેમધર્માંગીકાર

બન્યો પ્રેમનો બંદો−બીજો રુચે નહીં ધંધો,
કામકાજ સૂઝે નહીં, મન પ્રેમે મશગૂલ;
તું મુજ સુંદર ગીતડું, હું તારૂં બુલબુલ.
મધુરા નાદથી આજે, અમળ મુજ પ્રેમને કાજે,
લવું તાનો મીઠાં રાજે, રસિક જન ખૂબ આનંદે. બન્યો૦

મુજ મુખવાદ્ય સમારીને, ઠાઠ મેળવી, યાર !
સૂર અલાપી તાહરૂં, ગાનભજન કરૂં સાર!
અહા! બીજું અહીં શું છે? સરવમાં શ્રેષ્ઠ તું તું છે!
સદા પ્રેમી દિલે ખૂંચે–વિયોગે, તું શું છે ચંદો? બન્યો૦

રસબસ પ્રેમે માહરૂં હૃદય થયું, દિલદાર !
ભલે જિવાડે કે હણે પ્રેમ એક આધાર.
બીજા જન ચાહ્ય તે બોલે–ગણે જીવ તૃણને તોલે;
કપટ વિના હૃદય ખોલે−મને ખળ દુષ્ટ છો નિંદો. બન્યો૦

મુજ મન ઘાયલ પ્રેમથી, નિંદા શું કરશે જ?
મરી રહેલું બાપડું, કહો! શું ફરી મરશે જ?
અમળ શુભ પ્રીત શું જાણે? ઊંચી રસરીત શું માણે?
ભલે મત દુષ્ટજન તાણે–વિવિધ જન દુષ્ટના ફંદો. બન્યો૦

આશંકા જગની તજી, મનડું બનિયું મસ્ત;
પ્રેમ વગર દેખે નહીં, જગ ખાલી જ સમસ્ત,
તુંને દિલદાર ! ધ્યાઉં હું, સુરૂપે લીન થાઉં છું;
બની અલમસ્ત ચાહું છું, નયન બે યાર સુખકંદો. બન્યો૦

ઘાયલ દિલ પ્રીતિરણે, તરસે જે તરશે જ;
ચિત્તમાં મરવું આદરે, મોતે શું ડરશે જ?
લીધી દિલ ઢાલ મેં રૂડી, જગત ચો વાત કહે ભૂંડી,
મને સરખી રૂડી કૂડી, ગણું જગના નહીં ફંદો. બન્યો૦

જો કે આ દિલ માહરૂં, હાય થયેલું ખાખ;
પ્રેમભજન ભૂલે નહીં, પ્રેમ ! પ્રેમ કહે રાખ.
ખરે! મુજ ખાખ કહેવાની, રૂડું તુજ નામ દેવાની;
હૃદયમાં આશ રહેવાની, થઈ રહું પ્રેમને બંદો. બન્યો૦

તુજ કારણ મુજ પ્રેમની, મૂર્તિ જો કે આજ,
હણવા તત્પર થાય કો, સેવક ના કહે ના જ;
મીઠી ! તુજ કારણે મરવું, હૃદયમાં દુખ ના ધરવું.
હઠી પાછું નહીં ફરવું, મને પ્રિય પ્રેમના છંદો. બન્યો૦

શૂળી સન્મુખ રાખીને, પૂછે મુજને કોય;
તું તું એક જ માહરે, મને વસેલી હોય;
લવું તુજ નામ હું ઘેલો, પ્રીતિ એ બોલ સૌ પહેલો;
ભણું છું તે જ સૌ છેલ્લે, બીજો ગણું શબ્દ છે ગંદો. બન્યો૦

હા! હા! સમ ખાઈ કહે, 'પ્રેમધર્મ મેં લીધ;'
તે વિણ માનું નહીં કશું, પણ મેં એવું કીધ;
પ્રભુ એ પ્રેમ માનું છું−ગમે તે જાતિ જાણું હું;
હૃદય રળિયાત થાઉં છું, ચરણ જગ પ્રેમને વંદો. બંન્યો૦