ગુજરાતની ગઝલો/પ્રેમીની તલ્લીનતા

વિકિસ્રોતમાંથી
દિશાશોધન પર જાઓ શોધ પર જાઓ
← પ્રેમીને ઠપકો ગુજરાતની ગઝલો
પ્રેમીની તલ્લીનતા
[[સર્જક:|]]
૧૯૪૩
ગઈ ક્યાં પ્રેમની પ્યાલી ? →


૪૦ : પ્રેમીની તલ્લીનતા


વગર તું હાર હૈયાના, બધો સંસાર ખારો છે;
મગર દિલદાર ! તારી તો મઝાને બહાર ન્યારો છે.

અમારા દર્દની લે'જત, શું જાણે કોઈ બેદર્દી?
ઘવાયો જે પૂરો તેને દરદનો પ્યાર ન્યારો છે !

ગમે નહિ ખાનપાનો કાંઈ, ગમે કાંઈ ગાનતાનો નહિ;
મીઠી શી વેદના ભારે, અજબ વહેવાર તારો છે !

પડેલા પ્રેમના વહોમાં, વહ્યા જઈએ ઊલટપૂરે;
કિનારે નહિ નજર કરીએ, રસીલી પ્રવ અમારે છે !

ભલે એ ડાહી દુનિયા તો ગમે તેવું મુખે બોલે;
અમારો ન્યાય તો આખર હજૂર તારી થનારો છે.

મધુરૂં મુખ જેવાની, નિરંતર લેહ લાગી રહી;
ખરે ! દેરાસરી આખર તુંથી બિસ્મિલ થનારો છે.