પાસે બેઠેલા શિક્ષકે અવલોકન ઉપરથી વિચાર ઘડ્યા: “વિમુ આજકાલ માંદી રહે છે. કેટલી બધી સમજુ લાગે છે ? ન ખાવા જેવી ચીજ એની મેળૅ જ આપી દીધી.”
આગળ વિચાર ચાલતો હતો એટલામાં જ વિમુએ એની ગોઠણને કહ્યું: “એ તો ખજૂર મને નથી ભાવતો એટલે મેં આપી દીધો.”
શિક્ષક મનમાં ગમ ખાઈ ગયો.
બાપુજી સાથે નથી
ઘોડાગાડીમાં બેસી બાળકો ફરીને પાછાં આવતાં હતાં. તેઓ ખૂબ આનંદમાં દેખાતાં હતાં. ગાડી ધીમે ધીમે મારી નજીક આવતી હતી.
મારા મનમાં થયું: “એના પિતા કેટલા સમજુ હશે ? “ બાળકોને આનંદ મળે તેવી ગોઠવણા કર્યા કરતા હોય એમ લાગે છે. હું ઇચ્છું કે દરેક પિતા બાળકોને ફરવા જવા દે. ખુલ્લી હવા અને કુદરતનો આનંદ લેવા દે. આ બાળકો આ હસતી કુદરત સાથે કેવાં હસી રહ્યાં છે ! ખરેખર એના પિતા તરફ માન ઊપજે છે.”
ગાડી નજીકથી પસાર થઈ ને તેમાંથી એક બાળકના મોંમાંથી શબ્દો નીકળતા સાંભળ્યા: “આજે ગાડીમાં બહુ મજા પડે છે. આજે બાપુજી સાથે નથી.”
પેલા પિતા સંબંધેનું મારું માન હવે કેટલું રહ્યું હશે ?
