અબૂજ બા : “આ છોકરાંએ તો હરવાળ્યાં ! એલા રતુ, ટપુ, આઘા મરો છો કે નહિ ?”
રાંધતી બા : “કેમ રે લીલુ, વિનુ, અહિંથી ખસો છો કે વેલણ છૂટું મારું ?”
ચોપડી વાંચતી બા : “કોણ બે ગડબડ કરે છે ? જાઓ, પેલી ઓરડીમાં બેસો ને વાંચો. લેસન નથી કરતાં ને રખડો છો કે ?”
શેઠાણી : “જોને, મહેતાજી હજી કેમ નથી આવ્યા ? આ છોકરાએ માથું પકવી નાખ્યું. મહેતાજીને કહેવું જોશે કે વહેલા આવે.”
અભણ સ્ત્રી: “ઈ ધકોડા નહિ ચાલે ! જાઓ રોયા શેરીમાં; એ...મોટી પડી છે.”
વિદ્વાન પિતા : “રમેશ, વધુલક્ષ્મી, અહીં ના રમીએ, જુઓને, અહીં અમે પ્રવૃત્તિમાં છીએ. પેલી બાજુએ ખેલીએ.”
ઘાંચી : “અલ્યાઓ, ત્યાંથી નાસો છો કે ? આ બળદને બદલે ઘાણીએ જોડ્યા જાણજો.”
મોચી : “માળા, આ છોકરાંઓ તો ફાટ્યા લાગે છે ! એ, પેલી ભીંત પાસે રમો છોકે ? આ રાંપી જોઈ છે ?”
વાણિયો : “આમ આવો, આમ. પાઠ કર્યા વિના રમવા ક્યાં ચાલ્યા ? ચાલો જોઈએ, ભણવા બેસો જોઈએ. રમ્યા કરશો તો ભણશો શું ?”
બ્રાહ્મણ : “હવે રમવું બંધ રાખવું છે કે ? રમ્યારમ કરશો તો ભીખ માગશો, ભીખ ! છાનાંમાનાં ભણવા બેસો, ભણવા !”
