ઓય, એ તો ચૂંક આવતી હતી
“શું છે ? આજ રમુ કેમ રડે છે ?”
“કોણ જાણે, રોંઢા દિ'નું આદર્યું છે તે રોતી રે'તી જ નથી. રહી રહીને રાડ્યો નાખે છે.”
“કાંઈ કારણ હશે.”
“કારણ શું હોય મારી કઠણાઈ .”
“એમાં આકળી શું થાય છે ? છોકરાં છે તે રડે.”
“તમારે ઠીક છે . ઈ કાંઈએ માનો જીવ છે તે છોકરું રોવે તો કળીએ કળીએ કપાય. લ્યો, આ પૂછ્યું: “શું કામ રડે છે ?”
“વખતે ભૂખી હોય તો ?”
“ભૂખી ભૂખી તો કાંઈ નથી. કેટલી યે વાર ધવરાવી, પણ ઈ જરાક ધાવે છે ને મૂકી દે છે. ભૂખી હોય તો કાંઈ એમ કરે ?
“કાંઈ થયું હોવું જોઈએ. કોણ જાણે, પેટ ચડ્યું હોય તો ? લાવ, જોઉં જોઈ એ, પેટ ડબડબ બોલે છે ?”
“પેટ તો કાંઈ ચડ્યું નથી. રૂપાળું પાસા જેવું છે.”
“ત્યારે લાવ જોઈએ, રમાડું; જરા બહાર લઈ જાઉં.”
છગનભાઈ રમુને તેડીને બહાર શેરીમાં લઈ જાય છે.
રમુ ઘાડીક રોતી રહી જાય: એ ને ઘડીક ચીસેચીસ નાખે છે.
જમનાદાદી શેરીમાંથી નીકળ્યાં. છગનભાઈ કહે: “માડી જુઓ તો ? આછોડી ક્યારની રડે છે. કાંઈ થયું છે ?”
