ત્રણ દિવસ પછી પાડોશમાંથી રમાબેનની દીકરી હંસા રસીલાને ત્યાં અથાણું લેવા આવી. બાએ રસીલાને એક બાજુએ બોલાવીને કહ્યું: “જો, એતો રોજ ને રોજ લેવા આવે છે. એમ દઈએ તો પાર ક્યાં આવે ? કાઢી આપ પેલી બરણીમાંથી ગયા વરસનું ઘણું છે તે. ને એ તો લઈને આવી છે મોટું છાલિયું; થોડુંક દેજે.”
બપોરે રસીલાની બાની બેનપણી આવી. રસીલાની બા કહેતાં હતાં: “બા અમારે તો અથાણું આપી આપીને જ ખૂટી જાય ! આડોશીપાડોશી સૌ માગવા આવે. કાંઈ ના પડાય છે ? ને થોડું યે કાંઈ અપાય છે ? ને છે તે, ઘરમાં જેવું તેવું હોય તો ખવાય, પણ બહાર તો સારું જ દેવું જોઈએ ના ?
રસીલા તો મનમાં ને મનમાં સમસમી ગઈ ! રસીલાને આજે બાએ કેવું હલકાઈનું શિક્ષણ આપ્યું !
એવી વાર્તા કહેવી ?
કાળી બાંગ નાખી ચમન જાગી ઊઠ્યો. “ઓય, વોય, બાડી રે...”
બાપા : ચમન, ચમન ! શું છે ?”
બા : “ચમના ! બાપા, શું થયું ?”
બાએ ચમનને છાતીએ ચાંપ્યો; બાપા માથે હાથ ફેરવવા લાગ્યા.
