ચમનની છાતી થડક થડક થતી હતી. આંખમાંથી ડબકડબક આંસુ પડતાં હતાં ઉહ ઉહ , કરીને ચમન ઊંડેથી રડતો હતો; ધ્રુજતો હતો.
“હાય, હાય ! આ ચમનને શું થયું ? ચમન, બાપુ પાણી પીને ? ચમના ! મને ઓળખે છે કે ? ચમન ચમન !”
ચમન ઝબકતો હતો. આમ તેમ અકળવકળ જોતો હતોઃ હીબકાં ભરતો હતો. બોલીએ શકતો ન હતો.
“દોડોને, કો'કને બોલાવોને; ચમનને કંઈક વળગ્યું લાગે છે.” “વળગે શું ? વખતે આંચકી આવતી હોય કે કાંઈક દુખતું હોય તો.”
“હેં ચમન ! કહે જોઈએ શું છે ? પેટમાં દુઃખે છે ?”
“બાપુ, દોડો, દોડો, દોડો; ઓલ્યો વાઘ મને મારી નાખશે. એં..એં..એં...” “ચમન, ચમન ! બેટા અહીં વાઘ નથી હોં; આ તો આપણું ઘર છે.”
“પેલી ઓરડીમાં વાઘ છે. એ... પણે આવતો હતો.
ચમન હજુ ઊંઘતો હતો; ઊંઘમાં બીતો હતો.
બાપા : “સમજ્યો સમજ્યો. આતો હું રાતે બધાંને વાઘ-સિંહની વાતો કહેતો હતો તેનું સ્વપ્નું આવ્યું લાગે છે !”
બા : “તમારા ય કાંઈ હેવા છે ! એવી છોકરાં બીએ
