“લે રાખ રોયા, એકારાં કર મા !”
મોહનને માથે ભારે થઈ. એક તો દાળ તીખી, શાક કડવું ને વધારામાં માની ગાળો ! બિચારાને ખાવું ક્યાંથી ભાવે ?
આબાદબેનના બૂટ
દેવ મંદિરમાં આબાદબેનના બૂટા ખોવાયા. આબાદબેને શાંતિથી કહ્યું: “મારા બૂટ ખોવાઈ ગયા.”
મેં કહ્યું: “કંઈ હરકત નહિ.”
પછી બૂટ ક્યાં મૂક્યા હતા તેની તજવીજ કરીને ક્યાં મૂક્યા હોત તો ન ખોવાત તેની વાતો કરી મંદિરની બહર ગયાં.
નર્મદાબેને રસ્તામાં આબાદબેને કહ્યું: “કાંઈ ચિંતા કરશો મા. એ તો ખોવાય.”
આબાદબેનનું હ્રદય જરાય ધડકતું ન હતું. તે રડ્યાં નહિ એટાલું જ નહિ પણ સૌની સાથે એટાલા જ આનંદથી ચાલવા ને દોડવા લાગ્યાં.
સાધારણ રીતે આવા પ્રસંગે બાળક રડી પડે છે, પણ આબાદ બેન ન રડ્યાં. હું એનું કારણ વિચારતો ચાલ્યો.
વખત બહુ થઈ ગયો હતો. અમે સૌ આબાદબેનને ઘેર મૂકવા ગયાં. અમે ત્યાં પહોંચ્યા તે પહેલાં તો બચુભાઈએ જઈને કહ્યું: “આબદબેનના બૂટ ખોવાયા.”
