રોવાથી વીંછી નહિ ઊતરે
“ઓય વોય મરી ગયો રે ! કરડી ખાધો રે, કરડી ખાધો !”
“છે શું, રોયા ! દોડદોડ કરે છે તે ભસ તો ખરો !”
“ઓય વોય મરી ગયો રે, મરી ગયો !”
“છે રોયો ! ભસતો યે નથી.”
“એ એને વીંછી કરડ્યો છે એટલે રોવે છે.”
“તે જાય નહિ આઘે ! રોયાને ના પાડી'તી કે ત્યાં ઓલ્યા છોકરાઓ ભેળો રમવા જઇશ મા. રોયાને માનવું હોય ત્યારે ના ?”
“ઓય વોયરે ! ઓય, ઓય, ઓય !”
“રો, રો, હું તો આ બેઠી.”
“કેમ અલ્યા, શેના ઘાંટા કાઢે છે ? ગામ ગાંડું કર્યું.”
“વીંછી કરડ્યો છે, વીંછી.”
“તે કરડે જ તો ? મેં પણ કહ્યું હતું કે ત્યાં નથી જવું.”
“પણ આ છોકરો રડે છે, ને એને પીડા થાય છે, એનું તો કંઇક કરો !”
“છો રડે; એ જ લાગનો છે !”
શામજી ડોશા પડોશમાંથી આવ્યાઃ એલા કોઈને લાગણીબાગણી છે કે ? આ છોકરો રાડો નાખે છે, એને વીંચી કરડ્યો છે, ને માબાપ તો ટગરટગર જોવે છે !”
“તે દાદજી, ઈ રોયાને ક્યાં નથી જાણતા ? રોયો
