“બાપુ રમણ ! આમ આવ પેંડો આપું.”
“મારે પેંડો નથી ખાવો. મારે બાપુ પાસે જાવું છે. એં...એં...એં...!”
“ઈ એમ માને એવો નથી. એમ તો ઊંધી ખોપરીનો છે. કેમ અલ્યા મૂંગો રે'છે કે નહિ ? આ લાકડી લીધી સમજજે. ત્યાં મારા આગળ નહિ ચાલે. ઈ બધું તારી બા ને બાપા આગળ ચાલે.”
રમણ રડે છે, વધારે રડે છે, ભેંકડો તાણીને રડે છે.
કાકી: “તમે એમ કરો મા. તમારી ભાભી હમણાં આવશે તો વળી કે'શે કે છોકરાને ઘઘલાવે છે. બાપુ રમણ ! આમ આવ, આપણે ઘઉં વીણીએ. લે હું તને કાંકરા દેતી જાઉં.”
રમણ : “ એં...એં...એં... મારે બાપુ પાસે જાવું છે. એં...એં...એં...”
રમણ પગ પછાડે છે. ત્યાં બા આવે છે. “શું કામ રડે છે, બેટા ?”
“બાપુ પાસે જાવું છે. મને હારે ન લઈ ગ્યા. મારે જાવું છે. એં...એં...એં...”
“તે તારા બાપુ કચેરીમાં ક્યારે ગયા ?”
“હમણાં ગ્યા. મારે જાવું છે. એં...”
“પણ રમણ ! આપણે તો માશીને ત્યાં જાવું છે ને ? માશીને આપણે નો'તુ કીધું કે અમે તમારે ત્યાં આવશું ? ચાલ, ઝટઝટ લૂગડાં પહેરી લે; આપણે જઈએ.”
“એં...એં...એં... અમારે આ ચોરણી નથી પે'રવી, ઓલી પે'રવી છે. એં...”
