આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
બા, દાડમ આપને ?
૭૯
છોટુ દાડમ ખાઈ રહ્યો.
“એં...એં...એં...અમને એક આખો ભાગ આપ. લખુને કેટલું બધું આપ્યું ?”
“પણ એ તો સાજો છે, ને તું માંદો છે. તને નહિ મળે.”
“એં...એં...એં...અમને ન આપે ને લખુને આપે !”
“જા, મારા રોયા ! એટલું બધું ખાઈ ગયો ને હજી પાછો અકારા કરે છે ! જા હવે એકે દાણો નહિ આપું.”
“એં...એં...એં...”
“હવે તું તારે બહાર જઈને રોયા કર. હવે બોલાવવાની જ નથી.”
છોટુ રડવા લાગ્યો.
માને ફરી દયા આવી.
“આ લે છોટુ, આ આટલું કહ્યું છે. હવે બધું આપી દઉં છું. ખાઈ જા.”
છોટુ ખાઈ જઈને કહે: “એ પણે થોડુંક પાણિયારે રાખ્યું છે, ને કહે છે કે બધું આપ્યું ! અમને બધું આપી દે.”
“જા, રોયા ચામઠા ! હવે તો એક દાણો યે નહિ આપું, તું તારે રો.”
આટલું દાડમ ખાધું તો યે પાછું છોટુને રડવાનું તો રહ્યું જ.
કારણ ? એની બાની નબળાઈ.
