ભણવનો વખત પૂરો. શાળામાં રજા પડી. છોકરો ઘેર ગયો; શિક્ષક ઘેર ગયા.
×××
વાળુ કરી સૌ પરવાર્યા.
બધાએ વાતો કરવા માંડી. છોકરો કાન દઈ, ધ્યાન દઈ સાંભળવા બેઠો.
બાપાએ મહાભારતની વાતો કહી; બાપાએ વડા દાદાનાં પરાક્રમો કીધાં; બાપાએ ઈતિહાસ કીધો.
છોકરાને થયું: “અહો, આપણા બાપદાદાઓ આવા હતા ? અર્જુન તો ભારે બહાદુર !”
પછી બાપાએ પોતે વડોદરામાં શું જોયું હતું તે કીધું; બાપા એકવાર નર્મદા નદીને કાંઠે ફરેલા તે પણ કીધું. બાપાએ ભૂગોળ વર્ણવી.
છોકરાઅને થયું: “માળું, વળોદરા જોવા જેવું તો ખરું !”
છોકરાએ વિચાર કર્યો: “ આપણેય મોટા થશું ત્યારે નદી અને ડુંગરા ભટકશું. ત્યાં જોવાનું ઘણું છે.”
પછી બાપાએ પારા કાઢ્યા કહે: “ચાલો આપણે માળા બનાવીએ; દરેક માળામાં ૧૦૮ પારા જોઈએ.”
ત્રણ જણ બેઠા હતા. દરેક જણે ૧૦૮ પારા ગણી કાઢ્યા ગણી કરીને દોરે પરોવ્યા.
બાપાએ ગણિતનો રસ પણ આપ્યો.
છોકરો કહે: “બાપા, કાલે ફૂલોની માળા બનાવવી છે. પાંચસો પાંચસો ફૂલોની કરશું.”
