ટીકા અને કદર | ૮૯ |
“જોને, ઘરમાં સૌનાં કપડાં રખડે છે. આતે ઘર છે કે ધોબીની દુકાન છે ?”
“એ છોકરા ! અત્યારે આરડવા ક્યાં લાગ્યો ? આ તો બપોર છે. તેં તો માથું પકાવ્યું !”
“જોને, માથું ઓળતાં આવડ્યું છે ?”
“જોને, કોટ કાંઈ મેલો પહેર્યો છે !”
“જોને, હાથ કાંઈ ધોયા છે ! આ ધુળ તો ચોંટી છે.”
“જોને, કાંઈ ખાતાં ખાતાં એઠું પડ્યું છે !”
“આ ચોપડી તો ઊંધી ગોઠવી છે ! જો ચોપડીઓ ગોઠવી !” “જોને, ચાંદલો કરતાં આવડ્યો છે ? ક્યાં જાતો ઊંચે કર્યો છે !”
“વાળ્યું ખરું, પણ પગે તો ધૂળ ચોંટે છે !”
“ચોખા બધા દઝાડી દીધા. ધ્યાન રાખે છે ?”
“બચુ, આ વાળ તો કોઈએ સરસ કાપ્યા છે ! હવે એ ઓળવાથી વધારે સરસ લાગે.”
“બેન, જો પણે શાક છે તે સુધારી નાખને ? આ કામ જરા પછી લેજે.”
“ચાલ તો, આ કપડાં ઉપાડી લઈએ. બધા ધૂળે ભરાય છે; જરા મૂકી દઈએ.”
“અરે ભાઈ, આમ આવ. જો સંગીત સાંજે કે સવારે શોભે. અત્યારે જરાં વાંચીએ લખીએ.”