૨૪ મગર આવ્યેઃ—મરે સંઇ નહિ, જવા દો એ વાત !” એમ કહીને તેણે ઉંડા નિસાસા નાંખ્યું. વાંદરાએ કહ્યું: ‘એમ ગુચવાછે. શું કરવા જે હાય તે ખેલાશક કહેા. હુ… તમારા મિત્ર છું. એક બીજાને સુશ્કેલીમાં મદદ કરે નહિં, તે મિત્ર શા કામના ?” મગર એલ્યા:-હા ભાઇ! તમે મદદ કરી શકેા તેમ છે. આ તે સાધારણ વાત છે. હારી મ્હારી સાથે રીસાઇ છે. તમારાં જાંબુ એને ખહુ ભાવે છે. હું એને માટે ઘણું ખરૂ અહીંથીજ લઇ જાઉં છું. આજે એણે હુને પૂછ્યું:- “આવાં સુંદર ફળ તમે કયાંથી લાવે છે ? મ્હે' હમારૂં નામ દીધું. ત્યારથી એ હઠ લઈ એડી છે. આવાં ફળ જે ત્હમને રાજ આપે છે, તેને તમે કદી અહી ખેલાવી લાવતા પ નથી ! હુમણાંજ એલાવી લાવે; નહિ તે હું ત્હમારી સાથે ખેાલીશ નહિ. ભાઇ ! એથી હું' મુંઝાઉં છું.” વાંદરાએ જવાબ દીધાઃ-‘પણ તમે તે નદીમાં રહે છે.. ત્યાં હું' આવી શી રીતે શકીશ ? મ્હેને તરતાં આવડતુ' નથી.” મગર એલ્યે:-“બેસી જજો મ્હારી પીઠપર; હું તમને સુખરૂપ લઈ જઈશ.” વાંદરાએ તેના વચન પર વિશ્વાસ રાખ્યું. તે મગરની પીઠ પર ચઢી બેઠે, પછી તેઓ નદીમાં દાખલ થયા. જમીન ઉપર મગર પ્રીમે ધીમે ચાલતા હતા, પણ પાણીમાં વ્હેણે સપાટા બંધ તરવા માંડયું. એથી વાંદરાને ઘણી હીક લાગી અને તે આવી ઉચે ભાઈ ! ખીરે ધીર ચાલ. પાણીના સાંઓથી મ્હારૂ આખુ’ શરીર પલળી ગયુ ”
