હરણે કહ્યું:–“આ રહ્યો પાછળ પેલી ઝાડીમાં. ઉભો ઉભો મ્હારા મરણની રાહ જોયાં કરે છે. પછી એ આવીને મ્હારા માંસની ઉજાણી કરશે.”
કાગડો બોલ્યો:–“માણસે હંમેશાં પોતાના મિત્રની શીખામણ માનવી જોઇએ.” એમ તે બોલતો હતો, એવામાં તે ખેતરનો રખેવાળ ત્યાં આવી પહોંચ્યો.ત્હેના હાથમાં મોટી ડાંગ હતી.
કાગડાએ કહ્યું:–“ઓ મિત્ર! હવે તું એક કામ કર. ત્હારો શ્વાસ રોકી રાખ અને મરી ગયાનો ડોળ કરીને લાંબોછટ થઈને પડી રહે. એ માણસ ત્હારી પાસે આવશે અને ત્હને મરી ગએલો જાણીને, ત્હારી આ જાળ કાઢી લેશે, એટલે તું જાળમાંથી છુટો થઈ જઈશ. પછી હું કાકા કરૂ કે તરતજ ત્હારે ઉભા થઇને જીવ લઈને દોડી જવું. એમ કહીને તે કાગડો પેલા મુડદા જેવા દેખાતા હરણના ઉપર બેઠો અને ત્હેના પર ચાંચ મારતો હોય તેવો દેખાવ કરવા લાગ્યો. તે રખેવાળે આવીને હરણને તપાસ્યું. ત્હેને લાગ્યું કે એ તો મરી ગયું છે. એટલે ત્હેણે એની જાળ કાઢી લીધી. પછી કાગડાએ પોતાની પાંખ ફફડાવી ને કહ્યું:–“કા !કા ! કા !” તે સાંભળીને હરણ ફાળભેર ઉભું થયુ અને ઉભી પૂંછડીએ નાઠું. ખેતરનો રખેવાળે ત્હેના તરફ જોરથી પોતાની ડાંગ ફેંકી. પણ તે છટકી ગઈ. હરણને વાગવાને બદલે તેની પાછળ ઝાડીમાં છુપાઈ રહેલાં શિયાળના લમણામાં વાગી. તે તમ્મર ખાઈને પડ્યો અને મરણ પામ્યો. તે દરમ્યાન હરણ ત્યાંથી સુખરૂપ નાસી ગયું. ત્હેના ખરા મિત્ર કાગડાને લીધે હરણનો જીવ બચ્યો.
