૪૭ અસાસ ! શીકારી તે ખાવી પહોંચ્યા. હવે આપણે જી કરીશું ” હિંણ્યકે જલદીથી પેાતાના તીણા દાંતવતી ચિત્રાંગની જાળ કાપી નાંખી. શિકારીના આવતા પહેલાં ચિત્રાંગ છૂટો થઇ ગયા. પછી ચારે મિત્ર! ત્યાંથી દોડી ગયા. પશુ મન્થરથી જલદી દોડાતુ નહિ. શિકારી શ્વેતાતામાં ત્યાં આવી પહાંચ્યા. હૅણે જાળ કપાએલી દીઠી. તે એલ્યુઃ-“અરે ! હરણ તા નાસી છટકયુ ” એવામાં પેલે મન્યરક કાચએ એના જોવામાં આવ્યેા. એટલે વ્હેણે કહ્યું કે “ચાલા, ના મામા કરતાં કાણા મામે પણ કામને. હરણુ તે ગયું પણ પણ આને શું કામ ગુમાવવે ?” એમ કહીને તેણે મન્થરકને ઉપાડી લીધે. ચિત્રાંગ, લઘુપતનક અને હિરણ્યક તે જોઇને વિલાપ કરવા લાગ્યા. હિરણ્યક એલ્યેાઃ-આપણે એક આફતમાંથી છૂટીએ છીએએટલે ખીજી માથા ઉપર ખડીજ રહે છે. સ્તીમાં સુખ અને દુઃખ અન્નેના અનુભવ થાય છે.” ચિત્રાંગ આલ્બેઃ પણ અત્યારે વાતમાં વખતે ગુમાવવા જેવુ' નથી. આપણે જે શિકારીની પાછળ પડીશુ, તે આપણા મિત્ર મન્થરકને પત્તો લાગી શકશે. આપણે કાંઈ ઈલાજ શેાધવા જોઇએ ખરા.” ત્રણે મિત્ર શિકારીની પાછળ પડયા, હિરણ્યકે કહ્યું:- “ચિત્રાંગને તળાવ પાસે માકલે. શિકારી તળાવ આગળ ઇને જશે અને જેવે તે ચિત્રાંગને નેશે કે તરતજ મન્થરકને પડતા મૂકીને તેની પાસે જશે, ચિત્રાંગે તળાવની પાસે પડી
