‘પહેલાં બે ખૂન પછીથી આ ત્રણ; બધાં મળીને પાંચ અઠવાડિયામાં પાંચની શરૂઆત ઓછી નથી. ધીમે ધીમે રોજનું એક થશે. પણ મને કોઈ પકડશે ત્યારે ?... મને કોણે જોયો છે ? હરકત નહિ. આ રિવૉલ્વર અહીં દાટી દેઉં.'
એમ કહી હું નીચે બેસવા ગયો. એટલામાં મેં એક બૂમ સાંભળી :
પાછળ ફરી જોઉ છું તો કર્મયોગી સ્થિર દૃષ્ટિ કરી મારી પાસે જ ઊભો હું ગભરાઈને જરા થથરવા લાગ્યો.
તેણે પૂછ્યું :
'કેમ ? શું કરે છે ?’
'કાંઈ નહિ.'
‘આ ખૂન કોણે કર્યાં ?’
‘મને શી ખબર ?’
'તારા હાથમાં રિવૉલ્વર છે. તું સંતાડવા જતો હતો. પ્રથમ દર્શનીય પુરાવો છે કે ખૂન તેં જ કર્યાં !’
‘એટલો પુરાવો બસ ન થાય. રિવૉલ્વર તો તમારી પાસે પડી છે.’ એમ કહી મેં રિવૉલ્વર તેના પગ આગળ નાખી દીધી. એકાએક બંસરી, જ્યોતીન્દ્ર, સુધાકર, ડૉક્ટર અને હિંમતસિંગ બેઠાં થઈ ગયાં. અને એક સાથે બોલી ઊઠ્યાં :
‘અમે પુરાવા આપીશું. ખૂન સુરેશે જ કર્યા છે !’
મારું કાળજું ફડક ફડક થવા માંડ્યું. મેં આંખો મીચી દીધી.
‘કેમ ? હવે કેવો ગભરાયો ?’ સુધાકરે કહ્યું.
‘હું શું કરું ?' નિરાધાર બની હું પોકારી ઊઠ્યો.
કર્મયોગીએ તિરસ્કારથી મારી સામે જોયું અને મને કહ્યું :
‘કેવો કાયર ! કાંઈ ન બનતું હોય તો આપઘાત કર !’
મને એ વિચાર ઠીક લાગ્યો. પણ શા વડે આપઘાત કરું ! મને ગૂંચવાતો જોઈ કર્મયોગીએ પાસે પડેલી રિવૉલ્વર ઉપાડી. મેં કહ્યું :
'હા, એ લાવો.'
મેં હાથ લંબાવ્યો અને રિવૉલ્વર લીધી. મેં પૂછ્યું :
'રિવૉલ્વર ક્યાં ફોડું ?’
'આટલાં ખૂન કર્યાં તોય તને કેમ મરવું આવડતું નથી ? જો, તારું હૃદય
