તેમના સંબંધમાં મેં સાંભળી હતી.
બહુ જ ધીમે રહીને અમે તેમની સામે ખુરશી ઉપર બેઠા. તેમણે પૂછ્યું.
‘કહો, કેમ આવવું થયું છે ?.... અરે, બહાર કોઈએ કાચ ફોડી નાખ્યો !’
‘અરે કશું કોઈ ફોડતું નથી, આ શી ભ્રમણા ?' તેમનાં પત્નીએ કંટાળો દર્શાવી કહ્યું.
‘તમને બધાંને કહ્યું કે તમે ધીમે ધીમે બોલો. શા માટે ભારે ઘાંટો કાઢવો પડે તે મને સમજાતું નથી.' મુકુંદપ્રસાદે પત્નીના કંટાળાનો જવાબ આપ્યો, અને બંને હાથ કાન ઉપર મૂકી, આંખો મીંચી દઈ તેઓ ખુરશી ઉપર પડ્યા. અમારી હાજરી ભુલાઈ જશે કે શું એવો મને ભય લાગ્યો. જ્યોતીન્દ્રે તેમનાં પત્ની તરફ ફરી જણાવ્યું :
‘હકીકત સાંભળીને અમે બહુ દિલગીર થયા છીએ.'
‘શું કરીએ ભાઈ ? નસીબનો વાંક; બીજું શું ?’
પાસે એક કિશોરી બેઠી હતી. તેણે રડવા માંડ્યું. તેનાં ડૂસકાં સાંભળી અવાજના દુશ્મન બની ગયેલા મુકુંદપ્રસાદે આંખ ઉઘાડી.
‘કુંજલતા ! બેટા, રડવાથી શું વળે એમ છે ? રડવાથી ગયેલું માણસ પાછું આવતું હોય તો જુદી વાત, શાંતિથી સહન કર્યા સિવાય છૂટકો નથી.’
કુંજલતાનું રુદન વધારે વધ્યું. મુકુંદપ્રસાદના દેહ ઉપર જાણે કરવત ફરતી હોય તેમ તેમના મુખ ઉપરથી જણાયું.
‘આ મારી દીકરીને બંસરી સાથે એટલી માયા કે એનાથી રહેવાતું જ નથી. જો બેટા ! બહાર બેસ. જોજે, ફૂલદાની પડી ન જાય. બારણું કેટલા જોરથી ઉઘાડે છે ?' મુકુંદપ્રસાદે કુંજલતાને બહાર મોકલી દીધી.
‘તમે કોણ ભાઈ ?' મુકુંદપ્રસાદે અમને બેને ઉદ્દેશીને પૂછ્યું.
‘તમે ન ઓળખ્યા ? એક સુરેશ અને બીજા જ્યોતીન્દ્ર.’ મુકુંદપ્રસાદનાં પત્નીએ કહ્યું.
સુસ્ત જેવા જણાતા મુકુંદપ્રસાદે સ્થિરતાથી અમારી બંનેની સામે જોયું અને બોલ્યા :
‘તમે ભલી આવવાની હિંમત કરી !’
‘એમ કેમ ?’ મેં પૂછ્યું.
‘હું તમને કાંઈ પણ જવાબ આપવા માગતો નથી.’ સખ્ત બનીને મુકુંદપ્રસાદે કહ્યું.
