અટપટિયા સંજોગો વહાલા ! કર્મના
અકળિત પામર ભાગ્ય તણી છે રેખ જો !
મિથ્યા અનુભવશો ઉર હર્ષ વિષાદને,
સ્વલ્પ થશે નહિ સંચિતમાં મીનમેખ જો.
વાસુદેવ શેલત
એકાએક બધે પ્રકાશ થઈ ગયો. આખો બંગલો અને અમારો ઓરડો વીજળીના દીવાથી ઝળાંઝળાં થઈ રહ્યો, તે વખતે તો વિચાર કરવાની પણ મને ગમ નહોતી. ભયંકર અંધકારમાં મારા પગ કોણે ખેંચ્યા, મને કેમ પાડી નાખ્યો, અને મારા માથા ઉપર ગોળી કોણે મારી એ પ્રશ્નો વીજળીની ઝડપે મારા મગજમાં ચાલતા હતા, તે પ્રકાશ થતાં અટકી ગયા. પાસે જ જ્યોતીન્દ્રને મેં ઊભેલો જોયો. એણે મને હાથ આપી ઊભો કર્યો અને કહ્યું :
‘ચાલ, તું તો બચી ગયો. પણ શિવનાથ ક્યાં ?’
મેં ઓરડીમાં નજર ફેરવી. દૂર કોઈ માણસ ગાલીચા ઉપર બેભાન પડ્યું હોય એવો ભાસ થયો. જ્યોતીન્દ્ર તત્કાળ ત્યાં દોડી ગયો. હું પણ એની પાછળ ગયો. શિવનાથ વકીલની આકૃતિ જમીન ઉપર બેભાન અવસ્થામાં પડેલી મેં જોઈ. તેના હાથમાંથી લોહી નીકળતું હતું. મને લાગ્યું કે મારા ઉપર થઈને પસાર થયેલી ગોળી મને ન લાગતાં શિવનાથના હાથમાં વાગી હતી. જ્યોતીન્દ્ર શિવનાથના હાથ ઉપર પાટો બાંધવા માંડ્યો. પાછળથી ચાર પોલીસના માણસો અને તેમના અમલદાર હિંમતસિંગ અંદર દાખલ થયા. તેઓ મારી તથા જ્યોતીન્દ્રની પાસે આવ્યા. જ્યોતીન્દ્ર તરફ અર્થભરી દૃષ્ટિ કરી હિંમતસિંગે કહ્યું :
‘કેમ ? મેં શું કહ્યું હતું ?’
‘તમારું કહેવું ખોટું હતું. પરંતુ જે થયું તે ઠીક થયું; બે જિંદગી બચાવી શક્યા’ જ્યોતીન્દ્રે કહ્યું.
જ્યોતીન્દ્ર શિવનાથને પાટો બાંધી રહ્યો. શિવનાથે જરા આંખ ઉઘાડી.
