પડીઆ અનંતના અંતરા
અહો જોગી રે!
'વચ્ચે ઊતરિયાં આકાશ,
અમર ! ઉર ભોગી રે!
ન્હાનાલાલ
જયોતીન્દ્રને આ સ્થળે જોઈ ખરેખર મને નવાઈ લાગી. પહેલી રાતે તો પેલા બંગલામાં અમે ભેગા હતા. અત્યારે અહીં પણ તેની હાજરી આવા સંજોગોમાં હતી જ. મારે ભૂલવું ન જોઈએ કે તેણે જ મને અત્યારે બચાવ્યો હતો. મને ઘણી વખત તેના વર્તન માટે સંશય થઈ આવ્યો હતો. અને તે ખરેખર મારી સહાય અર્થે તજવીજ કરતો હતો કે મને ફસાવવાં, તેની મને પૂરી સમજ પડતી નહોતી. તે મારો જૂના વખતનો એકનો એક અંગત મિત્ર હતો જ. પરંતુ ઘણી વખત એણે એવી ગૂંચવણ ભરેલી ભાષા વાપરી હતી અને એવી કઢંગી સ્થિતિ ઉત્પન્ન કરી હતી કે મને શક લેવાને કારણ મળે. છતાં તેના તરફનો મારો ભાવ ઓછો થઈ શક્યો નહિ, અને આ ભયંકર સ્થળે તેને ઊભેલો જોઈ મને લાગણી થઈ આવી. મેં પૂછ્યું :
'તું ક્યાંથી?'
'તાર્રી આગળ કે તારી પાછળ હું છું જ એમ માનજે.'
'એટલે ?'
'તેનો અર્થ તને ફાવે તેવો કર.'
'અહીં પણ મારી આગળ તું આવ્યો ?’
'હું ગમે તેમ આવ્યો. પણ જો, તારાથી બને તો તું હવે નાસી જા.’
'શા માટે ?’
'પોલીસ તને પકડવા ફરે છે; હવે તને જરૂર પકડશે.’
'પોલીસ કમિશનરે મને છૂટો કરવા ટેલિફોનમાં હુકમ આપ્યો હતો ને ?'
'પોલીસને ફરતાં કાંઈ વાર લાગે એમ છે ?’
