હું હું નળ,'પાંચે ઊચરે, પણ કન્યા કોહોને નવ વરે;
નારદજી અંતરીક્ષ આવીઆ, ઈંદ્રાણી આદિ તેડી લાવીઆ.
ચારે દેવની ચારે નાર, ગગને દીઠી ભરથાર;
લજ્જા પામ્યા લોભ ઘણું, એ કારજ તે નારદ તણું!
કન્યાએ દીઠી દેવાંગના, એમ જાણીને માંડ્યા વના;
‘અમે અલ્પ જીવ કરૂપ, તમો ભારેખમ ભવના ભૂપ.
અમો જમ-જરાથી ત્રાસીએ, પૂજનિક તમને ઉપાસીએ;
તમે અમને ભીમક રાજન, હું તમને પુત્રી સમાન.'
એવું કહીને ભરીયાં ચક્ષ, લાજ્યા દેવ થયા પ્રત્યક્ષ;
ઈંદ્ર,વરુણ,વહ્નિ,જમરાય, શોભ્યો મંડપ, જે જે થાય.
નળને તે થયા તુષ્ટમાન, દેવ કહે, ‘માગો વરદાન’;
બે બે વર આપે સુરરાજ, સહજે નળનું સરિયું કાજ.
કમળમાળ આપી ઈંદ્રરાય, લક્ષ વર્ષે નહીં સુકાય;
અશ્વમંત્ર આપ્યો રાજન, દિન એકે હીંડે શત જોજન.'
કહે અગ્નિ,’નવ દાઝે તુંય, જાંહાં સમરે તાંહાં પ્રગટું હુંય,'
ધર્મ કહે, ભોગવે રાજભોગ, ત્યાં લગી નહિ પુર રોગ.
જે કરશે તારી કથા વાચના, તેને નવ હોય જમજાચના.'
વરુણ ભણે,‘ સાંભળ નળરાય, સુકું વૃક્ષ નવપલ્લવ થાય.
સમયુઁ જળ ઊપજે તત્કાળ,'આઠે વર પામ્યો ભુપાળ;
પછે દમયંતીને આપ્યો વર, અમૃતસ્રાવિયા હજો તારા કર.'
સર્વેસ્તુતિ કીધી દેવતણી, વિમાને બેસી ગયા સ્વર્ગ ભણી;
દમયંતી હરખી તત્કાળ, નળને કંઠે આરોપી માળ.
સાધુ રાજા સર્વે બેસી રહ્યા, અદેખિયા ઊઠીને ગયા;
વરકન્યા પરણ્યાં રીત કરી, ભેમકે પહેરામણી ભલી ભરી.
લાડકોડ પહોંત્યાં આપણાં, નળને વાનાંકીધાં ઘણાં;
નળ-દમયંતી બંને જાય, વોળાવી વળ્યા ભીમકારાય.
વાજતેગાજતે નળ વળ્યા, એવે કળિયુગ-દ્વાપર સામા મળ્યા,
વરવા વૈદર્ભી નારદે મોકલ્યા,આવે ઉતાવળા શ્વાસે હળફલ્યા.
બેઠો મહિષ ઉપર કળિકાળ, કંઠે મનુષનાં શશીની માળ;
કરમાં કાતું લોહશણગાર, શીશ સઘડી ધીકે અંગાર.
