હ્રદયા ચાંપેરે; રાણી હ્રદયા ચાંપે–
હ્રદયા ચાંપે પેટને રે, એ છેલ્લું વેહેલું લાડ;
હવે મળવાં દોહલાંરે, મળીએ તો પ્રભિનો પાડ.–મોસાળ∘
થયાં માત વોહોણાંરે, માત વોહોણાં-
માત વોહોણાં થયાં દામણાં રે, નહીં કો રુડો સાથ;
રુએ રાણી હૃદયા ફાટે રે, કોણ માથે ફેરવશે હાથ.–મોસાળ∘
મંદિરના ગુરુજી રે, મંદિરના ગુરુજી-
મંદિરના ગુરુજી સુદેવજીરે, તમારે ખોળે સોપું બે તંન;
જઇ કહેજો મારી માતનેરે, જીવની પેરે કરજો જતંન.–મોસાળ∘
પુત્રી જમાઇરે, પુત્રી જમાઇ-
પુત્રી જમાઇ તમતણાં, કહેજો વનમાં પુર્યો વાસ;
જઇ કહેજો મારા તાતનેરે, અમ જોગીનો લે તપાસ.–મોસાળ∘
ચુંબન કરતીરે, માવડી ચુંબન કરતી-
ચુંબન કરતી માવડીરે, ફરી ફરી મુખ જોય;
હૈયેથકાં નવ ઉતરેરે, એમ કહી દમયંતી રોય.–મોસાળ૦
વલણ
રોયે રાણી અતિ ઘણું, વત્સ સોંપ્યા ગુરુકર માંહેરે;
ઋષિ સાથે બે બાળકાં, વોળાવ્યાં નળરાયેરે.
કડવું ૩૨ – રાગ: વેરાડી.
બાળકાં વોળાવ્યાં ઋષિ સંગાથે દમયંતી અક્રે આક્રંદ;
હાહાકાર હવો પુર મધ્યે, મળ્યાં સહિયરનાં વૃંદ.
પડો વાગો પુષ્કર પાપીનો, નળને કો નવ રાખે;
એક અંજળી જળ ન પામ્યા, જો ભમ્યાં પુર આખે.
દ્વાર અડકાવે નળને દેખી, જે પોતાનાં લોક;
તરશી દમયંતી પાણી અન પામી, કંઠે પડીયો શોષ.
એક રાત રહ્યાં નગરમાં, ચાલ્યા વાહાણું વાતે;
પુણ્યશ્લોકની પૂઠ જ લીધી, કળી થયો સંગાતે.
જ્યાં વાવ સરોવર કુવા આવે, પાકાં ફળની વાડી;
રીપુ કળકુગ આગળ જઈને, સર્વ મહેલે ઉડાડી.
