સુણી હરખ પામી પ્રેમદા, ગઈ પડોશણની પાસ;
'બાઈ! આજ કામ કરો મારું, હું વણમૂલે લીધી દાસ.
દ્વારામતી મમ પતિ પધારે જાચવા જદુરાય;
અમો દુગણું કરીને વાળશું, કાંઈ ઉછીનું આપો, માય!'
તે પડોશણને દયા થઈ, જે દુર્બલ આવી માગવા;
સૂપડું ભરીને આપિયા ઋષિપત્નીને ત્યાં કાંગવા.
ઓખણા માંહે ઘણું ઓખની, માંહેથી કાઢ્યાં બીજ;
તગતગતા તાંદુલ દેખીને ઋષિ પામ્યા મન રીઝ.
ઉપરાઉપરી બંધન કીધાં, ચીથરાં દસ-વીસ;
રત્નની પેરે જતન કીધું, જેમ છોડતાં ચઢે રીસ.
ઋષિ સુદામાને કહ્યું બાલકે, ફરી ફરી જુએ મુખ;
'પિતાજી એવું લાવજો જેમ જાય અમારી ભૂખ.'
એવાં દીન વાયક સાંભળી મુનિએ મૂક્યો નિશ્વાસ;
સુદામો કહે પુત્રને 'પરિબ્રહ્મ પૂરશે આશ.'
ઋષિ સુદામો સાંચર્યા, વોળાવી વળ્યો પરિવાર;
ત્યાગી વૈરાગી વિપ્રને છે ભક્તનો શણગાર.
ભાલ તિલક ને માલા કંઠે, 'રામ' ભનતો જાય;
મૂછ-કૂછની જાળ વાધી, કદરૂપ દીસે કાય.
પવન-ઝપટથી ભસ્મ ઊડે, જાણે ધૂમ્ર કોટાકોટ;
થાયે ફટક ફટક ખાસડાં, ઊડે ધૂળ ગોટેગોટ.
ઉપાન-રેણુએ આભ છાયો, શું સૈન્ય મોટું જાય!
જે પથિક મારગમાં મળે તે વિસ્મે થાય.
કૌપીન જીરણ વસ્ત્રનું, વનકૂળ છે પરિધાન;
ભાગ્ય-ભાનુ ઉદે થયો, કરશે કૃષ્ણજી આપ-સમાન.
