અણ પામી રિધ્યનું ઘર લહ્યું, ચિત્ર વિચિત્ર જેને વિષે રહ્યું;
શુદ્ધ બુદ્ધે વિચાર જ કર્યો, બીજો ઉપાય નથે ઉકલ્યો;
ઉત્તમ મધ્યમા સ્વપ્નાં કૃત્ય, જાગે અખા થાય સર્વે વ્યર્થ ૪૭૮
દેહ સૌ એની દ્રષ્ટે પડે, દેહી કોય ના મીટે ચડે;
ભાત પડે ચે પોત જ વિષે, રચન ઘાટ ઘાલે પારખે;
કેવામાં પ્રીચે જે સાન, અખા અગમનું આવે માન. ૪૭૯
બીજે ઉપાયે હરિ નવ મળે, કોટી જન્મ લગે આફળે;
કમળ ઉપર જળ ઝાંકળ પડે, તેમા તેમા સૂકે કે સડે;
જેથી ઉપન્યો તેજ હજૂર, બીજો ઉપાય અખા પડે દૂર. ૪૮૦
જેને તું જાણે આકશ, તે તુંજ વિચારી જોને પાસ;
તે નોહે ખૂણે ખાંચરે, પ્રત્યક્સ મુખે મુખ વાતો કરે;
સંકલ્પ ચઢ્યા ના દીસે દેહ, તેમા અખા રહ્યો ચે તેહ. ૪૮૧
ભોગ કાજ ઉધ્ય્મ કાં કરે, તુજને ભોગ ખોળતો ફરે;
વણ વાંછ્યો આવે જેમ રોગ, એણે લેખે જાણે ભોગ;
કર્ત્તાએ કીધું તુજ કાજ, નવ મૂકે અખા મહારાજ. ૪૮૨
અખા એમ કાં લેવાને ધસે, અવધવોણો તે કેમ આવશે.
કાળે દ્રુમ વિણ વાંછા ફળે, ઋતુવિના ફળ શોધ્યાં નવ મળે;
જેમ મૂર્ખ સૂર્યને લેવા જાય, વાણે ઉદય આફણીયે થાય. ૪૮૩
એમ જાણી ધીરજ મન ધરે, અજગરા વ્રત મહાપુરુષ આદરે;
જો જાણે મધ્યે કિર્તાર, ફોકટ હું થઇ કાં વહે ભાર;
ચક્ર્ચૂડામણ તારો તાત, ધીરજ ધરે અખા સાક્ષાત. ૪૮૪
આહાર આશાએ જીવ સૌ થાય, આશાએ દેવ ક્સીરસાગર જાય;
આશાએ તપિયા દેહને દમે, આશાએ વ્રત તીર્થ સૌ ભમે;
રાય રંક આશાના દાસ, આશા અખા માયનો પાસ. ૪૮૫
જ્યારે પદ બેઠો નહિ રાસ, ત્યારે રવિ જ્યોતિ હોય પ્રકાશ;
કૃતકૃત્ય કહીએ મહપુરુષ, જેનો આસપાસ ગયો અમ્રખ;
જેમ વાદળ ટળે નિરાળો સૂર્ય, અખા પ્રકાશ તો આશા દૂર. ૪૮૬
જીવા શિવમાં અંતર કાંઇ નથી, જેમ રૂપું નરું કહાવે જળવંતી;
જળનામે રૂપું સંત તેમ, આશા ઘટે શિવ અવ્યક્ત જેમ;
સદ્વિચારે આશા જાય, અનાયાસે અખા વસ્તુ થાય. ૪૮૭
