'
અખા ભગત. વિપરીત ભાવના જ્યાં ઊપજે, તારું રૂપ અનેરૂ બજૅ; જ્યાં હું કરિ માન્યો સત્ય દેહ, ત્યારે યુક્તિ લેવિ પાડે તે જયાં છે સધળે ચિંદ વિલાસ, તાં ઉચ્ચરવા નહિ’ અવકાશ; તે તે કેને કહું હું કથી, જો આ જતજ પ્રાતન નથી. ટા વેદાંત કર્યું એવા લક્ષ, પાંચૈ ખેાલ્યા દૂતના પક્ષ; પાંચને ઉપનાતા લેખ, વેદાંત યા તેજ ઉવેખ. ૮૨ ષટ્ દર્શને દેખાડમાં રૂપ; વિચાર કહે સાંભળ ચિત ભૂષ, મેં ચિ વિ સુત શુણિયુ પાંચેનુ’ સાર, એમાં કાંઇ ન દેખું ભાર. ૮૩ એ તેા સબળા બદલા ઘાટ, કાર્ય નથી નિમૅળુ નાટ; વેદાંતે જે ઇશ્વર કથા, તે જોવાકય નૈ અળગા થયા. ૨૪ તે ઈશ્વર છે સર્વાવાસ, જેણે સૌ શબ્દ વિલાસ, જે ધટ જેવા ઊગે ફૂગ, તેણે ખાંધ્યુ અંગ. ૯૫ પ્રભુ સામર્થ્ય તણે નહિં પાર, જે હું દ્વારા હાય વિસ્તાર ચિવ એ છે પ્રિયકર તુજ મુજ તા, સર્વ ધર્ટ ચાલૂ આપણા, ૮૬ પરત'તરતા મળતી નથી, તે। દીશે એજથી; વાપરતતરતા તુ મ ગણેશ, મે જોતાં શ્વિર કુદ્ધિ સર્વેશ. ૮૭ તે કેમ તને ન એસે ચાટ, વળિ યુતિ બહુ કહુ તે માટ; અનંત શક્તિ પ્રભુ ચેતન તણી, બહુ સામર્ધમાં ઉપજશુ ઘણી. ૨૮ સેન્ટ ઉપજે નાના ધાટ, અસ ભાવના મામ નાટ; સામર્થ્ય સામુ જોઇએ નહીં, તા કાંઇક સમું પડે અહીં,૮૯ લઇ પામું જાણું હું; ઢાળ્ય મથા પામણુહાર, ટ ત્યારે વસ્તુપણેથી મળ્યા; ૧૯૨ ચિ કહે ને યાં ગૃહિયે તે શુ, શું ૧૦ કહું તે કચ્યતે પામે પાર, જ્યારે તું પામેવા અન્યા, તુ તા ચિત્ત ચિદની છે લેર, ચિ સાથે કાંઈ નિથ વેર. હા જયારે સુરત ચાલી તુજ ખાર, ત્યારે તુ કેવળ સંસાર; તેજ સુરત જે પાછી સમે, આવી તું વિલાસ પ્રભુ ચૈતન તા, કાં તું ચિહુ જો માં તેનાજ તરંગ, તે વિહું તે કહું સહુ ભાવે જે છે તે છે, તુ તુ' ધ કાં તાણી લે, ૮૪ વસ્તુ પરાજ્યે નમે. હર રાખે ભાર આપણા; સધળા તેના રંગ ૯૩ તુજને ખેસે બાટ; આ મ તારે માઢ, શ્વેતાં
