અખા ભગત. સુર્ય ધામ કાય જોલા કરે, જો ન સકાય તેજ આકરે, ૩૭૮ જેટલા માંડે જળનાં પાત્ર, તાં પ્રતિબિંએ રવિ સાક્ષાત; જ્યારે પ્રત્યક્ષ અ, ત્યારે ગા સંશયના તર્ક. ૩૮ ૦ બિંબ દંતવાએ પ્રતિબિંબ વડે, તેમ છુ જેવાએ વિદ વડે; તે પ્રતિબિંબ ત્યાં ઝળકે બટ્ટુ, તે માટે ગુરૂને ગાવિંદ કઠૂ. ૩૮૧ અ આકાશે પ્રતિબિંબ ધરી, પણ લક્ષ નેતાં એકજ ખરી; ગુજ્જુ તે એમ જે ૨ વ્યતિરેક, તે ગુફુ સદા સ્વતં'તર છેક. ૭૮૨ એમ શિષ્યને દેખાડે આપ, તે સજ્જુના રાખે થાપ; બીજા ગુરૂ ભજી વાતના, મંત્ર યંત્ર ઔષધ ધાતના ૨૮૩ વિધા અવિદ્યાના દાતાર, તેના શિદને કરછ વિચાર; એ સર્વ પ્રપંચના શુછુ, તેનું જોતા માથાસરૂ. ૩૮૪ પ્રેરક તેનુ ઇંજ અગ્ય, સપના સરખુ ની રામ્ય; કાર્ડી નિશાને દ્રવ્ય તે ખરા, તેના કે વિક્રે સહુકા કરે. ૮૫ પણુ ઢાળ ન નિપજે ગાળ્યા થકે, કાય મુદ્રા પાડી થૈ શકે; પરપથમાં કાÒગરિ વાત, નીપજ ગાય તેથી સાક્ષાત ૩૮૬ ચિ એક પ્રશ્ન સુઝે છે મને, તે તે ગુફુ દેખડયા કને; પણ પરથમ તે રાખ્યા થાપ, જે કરવા ભતી સહિ ખાપ, ૩૮૬ હવે તે વચન કાં એસી, જે બહુ પિડતુ કેછે રસે; નવધા સૂધી ત્યાં કહિ ભક્તિ, એક એકતી નવનવી યુક્તિ, ૩૮ અર્ચન વન કીર્તન કરે, પદ સેવન અર્ચન આદરે; સ્મરણ દાસવને બહુ ભેદ, સખા ભાવ ? આત્મ નિવેદ. ૩૮૯ એકાશી સુધી તે લખી, તે તે કદિ પરશી પારખી; ૨૧૨ વિવિધ આચાર. ૩૯૦ કાંઇ નવ રહ્યું; અભિપ્રાય. ૩૯૧ નિશ્ચય વીસરે; તુજને જ્યારે પડન્ન પુરે, ત્યારે સ્વરૂપ જેમ જેમ "હાળેા દેહાધ્યાસ, તેમ તેમ હાય સ્વરૂપના નાશ. ૩૦૨ જ્યારે નિજપણુ ગયું વીસરી, ત્યારે સ્વમ શ્રેણી ચેારાશી ખરી; તે નિદ્રા નિગમવા કાજ, ભકિત દેખાડી અંતરખાલ, ૩૯૩ જેમ ને ઉપજે ભ્રમ રોગ, વિકળ થૈ જાય તન મન જોગ; બહુ પડે તુ' આચરણહાર, વેશ ક્રિયાને તે તે શું જાણીને કહ્યું, વસ્તુ ત્ર હવે કહું સાંભળ ચિતાય, મે કહિયુ વિષે તે તે
