૧૨૪ અખા ભગત. પંચ ભૃતનાં નષ્ણે અગ, ભૂતાનાં સ્થળ સક્ષમ લિંગ; મહાનુભાવ એમ સમઝી રહ્યા, તે પરપચ પરાગત થયા, સાંભળ શિષ્ય ભૂતને ભેદ, જેણે કરી ઉપજે નિર્વેદ; ભુતકલેાળ નણજે કાય, સ્વયં આત્મા ભણિયે સાય ક્લાક નિયતે । તુંગતું ન હોવા ૨૪ | સર્વત્ર પંપ મૂતાન પાતાછે મૃતજે કયું વશિરૂં શુણિયુ ખ, પંચ ભૂતથી રૂપને નામ; ઊપર ભૂતળ ને ખિન્ન સગ, પંચભૂતના નડ્યે વર્ગ. ૨૬ છઠ્ઠો કાંઇ પદારથ ” તું એમ જાણી રહ્યા ૨૮ નથી, મુનીજને મન જેવું મથી. સત, તે કહે ને શું ખાંધે રત. ૨૬ તે માટે શિષ્ય સાંભળ વાત, તત્વ લહે છે જે સાક્ષાત; એ સમઝાયે અન્ય નવ રહ્યું, હતું તેમ થારથ થયું. અવિગથી’ નબ ઉપતુ’ સાર, નભે પવનનો હુવા વિસ્તાર; પવી તેજ હવુ ઉત્પન્ન, તેજ તણું તે પાણી તન્ન. પાણીથી હિ પરગટ હાય, જે ઉત્પત્તિ તેમ લે તુ જોય; તેહતી હુ કહુ વિધિ જે, એક મતે સાંભળજે તેહ. પગ પચમાં વરતે સદા, સાક્ષી વત આભા રહેતા; એકમાં ખીજાવતે ચાર, સમરસતાં સેનેં વ્યાપાર ૩૧ અવની જહાં ધરે અવકાશ, ત્યારે જાણવું સત્ય અકાશ; જ્યારે નાં ભૂપ ન થાય, અવનીમાં વરતે વાય. નાદિક હીરા ધરતીમાં તેજે થાય; તાં ચાર વર્ષે તે ખર, ૩૩ ૨૫ જડપણ જે વીચી જે વશે છે. મધ્ય, એ ગગનતા ગુણુ એ. જળ વિષે, જે એજ ચતુર્ગુણ ધરે છે. વાર, હવે ૩૦ કેવાય, એ પ્રત્યક્ષ જળ દીશે છે ધા, એકમાં હવે જળમાં વર્તે છે. ચાર, તેહતણેા કહુ છુ' નિર્ધાર; અજીમાં જે જામણુ શક્તિ, તે અવનીની જાણે વ્યક્તિ. ૩૪ ઉઠે છેં માંય, તે તેજ વરતે છે પ્રાય માતની જાણા વૃધ્ય. ૩૫ - આવે તેને રાખી શકે; કર્યું ને તેને ચાર, ૩
