૨૮૪ સામળ ભટ્ટ. દાહરણ. તરૂણી ત્રીજે માળથી, હાસ્ય કરે અપાર; કામ હવે સક્ષુ સહી, દીસે રાયચુભાર. છેલ્લે મળ્યે આ મૂરખા, જેમાં એછી મુદ્દ શરીર સુદર આપતુ, જેમ ઉજળું એટલું દૂધ. દાસી કહે તમે સાંભળેા, જેમાં પાણી હોય વાંચનાર તે તે લહે, અવર ન જાણે કામ. ચાપાક. ધાવ તુ નિમ્મે કરી જાણુ, એ શું વાંચે મોટા પશુ; ટીટોડી જાણે છતુ ગરૂડ, પતિ જીતુ નણે મૂઢ સમુદ્ર જીતુ' જાણે ફૂપ, તેલ નણૅ થતુ તૂપ; ભ્રષ જાણે છતુ ભગવાન, નિરખી જાણે છતુ બળવાન, રે ધાવ એ છે જોગ, ભૂપતિના કાં લાગ્યા ભાગ; ધાવ કહે આદરે છે એહ, ચિ'તા નવ કરવી તમારે તેહ, જેને ચિત જે ચિંતન ધશુ, પ્રાક્રમ રાખે તે કાંઇ ખર'; ઉગ્યે રવી ઢકાશે કેમ, આણીએ જણાશે તેમ વિનયટ વેગે આવીયે, જ્યાં છે રાજદ્વાર; થથી જુડી ઊતા, ખેયા રાય તે વાર. કહા ભાઈ તમે વાંચશા, વિર્નચઢ કહે છે હાય; લખ્યા પ્રમાણે વાંચુ' હમે, સાંભળજો તમે રાય, ચોપાઇ, પરમેશ્વર એમાં રાખે ત્ય, રખે મેલે રાજી સત્ય, ધુ રાજ્ય ઉપર દીકરી, વાચા ચુકા તે। પુછે શ્રી હરી. ફોલ કરાર ત્યાં એશ કરી, આવ્યા હએ હીમત ધરી; નદી મેદની લેાફ અપાર, માંડુ માંહે કર વિચાર. સાતે સાંભળવાનું મન, શુ' વાંચે જોઈએ આ દન; સર્વ જગત જોવાને જાય, તલ નાંખે તે ત્યાં પીલાય,
