વિદ્યાવિલાસીનીની યાત્તા. ચાયામ. પ્રકારા થઇ પછી પુરમાં પેર, વિનચટ આવ્યા નિજ ધર; ખેઠે સુખાસન માાર, પૈકી પાકારે છે ચાબદાર. સાતસે. સેવક આવ્યા અવાસ, ચમર ઢળે તેને ચેપાસ; તક્ષણ ધાવતે ઉપર ગઈ, વિલાસિની આગળ વાતજ કહી, અરે બાઇ ધરા મન ઉદ્ઘાસ, પ્રીતે આવે પીયુની પાસ; મૂરખ મૂરખ કહેતાંતાં જે, પુરપતિને ગમીયા તેટ. વાંચ્યા લેખ સરાવરતા, તેમાં રહી નહીં કશી મા; હવષ્ણુાં વાંચી આવ્યા અહીં’, વિદ્યાવત ગણાયા તરી અર્ધ રાજ્ય આપી દીકરી, પડી વાત વાંચી તે ખરી; ભાન પાનથી આવ્યા ઘેર, તેતા તમે નિરા સૈા પેર. ઠાભ ાભ જશ એના ગાય, હમણાં સેવક મૂકી જાય; વિનેચઢી વળી એ ખ્યાત, નથી કરતા ખડાઇની વાત. એણે વારતા એહવી કહી, વિદ્યાવિલાસની માને નહીં; એમ કહી તું મૂકે પગ, એ પાણીએ નહી`ર્ડ મગ, સૈા કહે અને ચતુર પુરુષ, મારે મન વસ્યા એ મૃ; નવકુળ નાગ જો વર્ગ વસે, દેવતા સા પાતાળે ધસે, પશ્ચિમ દિશાએ ઊગે ભાણુ, એહવી વારતા એ સ તણું; વનરાજે કાવન તાજ, કાંચીડા ત્યાં કરે છે રાજ વિદ્યાવાન અળગા સા રહ્યા, મૂરખન્નત પડિત થઇ ગયા; પ્રપચ જાણુ અંતે સઉં, ખીવાર ઠગાઈ કેમ જઉં, રાનએ કીધુ જેટલું, કારણ હું ન તેટલું; એમાં શુ સમજાવે રાય, લાભે લક્ષણ જોતાં ય. તતીબ કરી એને તે વડે, એની કતિ તે મુજફૅ; રૂપવંત જાણી રાખે પાસ, લેવા રાખે મુજ ધન આશ. રાજાએ માન્યા જેહને, કભુલ કાણુ ના કરે તેહન; મન મા તે માને નહી, જે કહેવું તે તુ કહી રહી. જાએ કરેા જઇ ધરનાં કામ, હું ભારે ખેઠી બ્રુ ામ; વચન વિલાસિનીનુ મન ધરી, પછી ધાવ હુંડે ઊતરી, ૨૮૭
