'
૩૮ સામળ ભટ્ટે. દરવા દીધા હશે, ઘેર અધારી ઘણા દિનના અખેલડા, માટે રાત; ફરી વાત. ચાપાક. વિનતા નહી લાગે કઈ વાર, જોતામાં આવ્યો નિરધાર; એવું કહીને વિતેચટ જાય, હાનારૂ' અળગું નવ થાય. નારી તુ જાવાને તહીં, એક પલકમાં આવુ અહીં; નેપુર તારૂ લાવુ સહી, ચિત્તમાં ચિંતા, ધરશે નહીં, દેહરા. એવુ કહીને સચણા, શ્યામા કહે વ્હેલા આવજો, દેપુર લેવા કાજ; શીઘ્ર થઇ મહારાજ. ચોપાઈ, શુ વિનેચટ ત્યાંથી નીસહ્યા, વાડી મધ્યે જઇને ચે; ચાલ્યેા ચપળ વેગે તહીં, નૃત્ય કર્યુ ત્યાં આગળ સહી. ખેળ કરી છે ત્યાં જેટલે, યુ' નેપુર દીઠું તેટલે; તેપુર લીધુ નારી તણું, મનમાં હરખ્યા તે નૈપુર લઇ આવ્યો જે વાર, બીડચાં દીઠાં અને ઠાર; વિનેટ વિમાસે મનમાંય, હવે કરવા કાણુ ઉપાય. બાહાર હુવે જે વાસા રહું, તે તે ઘેર દુઃખ પામે સહુ આ વેળા ઉધડાવું ઢાર, તા ઓળખે સહુ આ વાર. આવડી રાતે કર્યાંથી ૪રયો, વનેચટ શાને સચરા; સેવક જન સા કર્યાં ગયા, તે કેમ જાતે આવીયા. હાસ્ય કરે મારૂ સા સાર, નવ ઉઘડાવું માટે દાર; બીજો કાંઇ કપ્રપંચ, સુ` નગર જાવાના સચ મન વિચાર કરે જેટલે, બધું દુ:ખ પામ્યા તેટલે; જો રહું હું આણે ટામ, મહિલા આગળ જાએ ધાચું કામ જે કરે ત, વચન જાયે તેથી વાચો વિલાસિનીને કીધો આજ, હમણાં જ તા રહેશે લાજ, વર્ષ આઠના મેલા જેવ, તૂટયા તેહુ ભાભ. મત; થયેા છે ને; તે જોતામાં ભાગી જશે, કામનિ દિન મેણુ' મારશે.
