૩૨૦ સામળ ભટ્ટ લીલાવતી એમ આચરી, સાંભળ પાપટ કયે ઢામ છે નમમાં, કહા તે સધળી સાંભળતાં મુખ ઊપજે, દુઃખ મહાર જાય; વિનચટની ભાળ કહેા, તા સુખ મનમાં થાય. પાપટ વળતુ વધા, સાંભળ લીલાવતી નાર; વિવેચઢ તારે ભાળીએ, ધર માં દુઃખ લગાર. એવું સુણી નારી તહીં, જોઇ આવી ધર્ માઝાર; ખેાળી આવી ભાળીએ, આવી પાછી તે ઠાર. શીલાવતી વળતુ વદે, સાંભળ પાઢ સાર; નવ દેખુ એને માળીએ, અસત્ય ન મેલુ લગાર. પોપટ પ્રેમે ખાલીઓ, સાંભળ ગુણિયલ નાર; વિનેચઢ તુજ પાસ છે, હરખ ધરા અપાર. લીલાવતી વળતુ વદે, વિપરીત તારી જાત; અહીં તે દેખુ નહી, અસત્ય કેમ કરે વાત. પાપટ વસ્તુ વદે, સાંભળ લીલાવતી એહં; વેચાયે। વિનચટસહી, પરવશ પડીયેા દેહ. તેની વાત કહુ તુજને, જો આપે બાપને કાલ; વિનેચઢ હમણુાં મેળવુ, સાચે મારા એલ. ઉડી ફરી અબળા કહે, કરતી બહુ કલેલ; વચન પેઢી મુજ સાતનુ, નિશ્ચે કરશે તેલ. તે માટે નિશ્ચે ફરી, પરમાર્થનું પુન્ય છે, ત્યારે પાપઢ વળતા વદે, વાત; ખ્યાત કા નામ પ્રકાશ; પુરે। આટલી આશ. અસત્ય ના ખેલું નીશ; વિનેચઢ છે તમ ક્રને, ખેઢી તમ કર આ દીશ. લીલાવતી વળતુ વદે, સાંભળેા કથજી વાત; સ્વામી પેપઢ ક્રમ થયા, તે કાઢો સાક્ષાત પાપટ તવ વળતુ વદે, સાચી કહું છું વાર્તાય; દંડ ભારી પુરવા સહી, વચને આંધી કાય તે માટે તુજને કહુ, જો આપે આપના કાશ; વિનેચઢ થઈ હમણાં ભળું, કશ પછી કલેાલ,
