પાનની વાળા. કમ્મર કોષ તેણે મન આપ, દીધા સ્વે શ્વરી શાપ; નાગા થનારીમાં રમે, દેવાંશી ઋષિને કૈ; ખે માત આભારી બેહેન, કયમ દાખી શકું એ ચેહેન; સત્ય વચન માતે ભાષ, તૂટી લિંગ પડા તાહા. એવે એલ જવ સુણ્યા કરશુ, તૂટી લિંગ પડ્યુ' એ ધરણુ; મા મા પારવતીએ કહ્યું, ત્યાંથી જાણુ સહુને થયું'. પંચવદન દીઠા છે ભૂય, એળખ્યા આપે અકળ સ્વરૂપ; થયું ઋષિ પત્નીને જાણુ, એ મહારાજા પુરુષપુરાણું. સ્તુતી કરી જેમા બે હાથ, દીન વચન ખાયા શિવ સાથે; અમમાં માહાટુ મૂરખપણુ, રૂપન એળખ્યુ. ારતણું. વેદ કરે વરવ જેહેતુ દીઠું છે દર્શન તેનું; ખૈહ વાત અહિયાંથી રહી, વિશ્વપતીને વ્યાધી થઈ. વેદના જે લક્ષવીંછી તી, તેથી પૃથા શ્વરતે ઘણી; તેઢુ લિંગ જે સ્થાનક જાય, પૃથ્વી સહુ તે પ્રહ્લે થાય. એક ામે તે નવ ઠરે, જયાંહાં જાય ત્યાં પ્રહ્લે કરે; પૃથ્વી જવા માંડી પાતાળ, ડાયા બધા દો દિગપાળ. ખૂટાં તીર સહુ નદીતાં, ધ્રુજ્યાં ગાત્ર સહુ પર્વતતાં; ત્રિલેાક શેષને ધ્રુજી ધરા, મહુગુણુ તારા ને ખેચરા. બ્રહ્માંડ જાણે તૂટી પડયુ, સક્રટ સર્વને આવી આડયું; મળ્યા એકઠા મા ને ઈંદ્ર, વરુણુ વાયુ ગ્રહ રવિને ચહ્ન. ભીન્ત ત્રિશ સરવે દેવ, વિષ્ણુ આદ્ય કીધી છે સેવ; જળ થળ સધળે આવી છળ, વાગ્યે અગ્નિ કાપ્યા ઢાળ- ક્ષમા કાછ ભેાળાનાથ, બુડતાં આંઠે આલે હાથ; સહુ જનને સકટ થાય છે, સૃષ્ટિ તે દેહવટ જાય છે. કરતા હરતા શ્રેજી તમે તેમાં શું વીખાણુ અમે; શિવજી કહે કહીએ શુ કથી, અમાં વાંક અમારા નથી. કરતા હતા સરવે ઈડ, નથી દાલ રૂખીને શીશ; અનગ વશ થયે! હું આપ, તે માટે પામ્યા થયા લિંગના કટકા પુલ્લે કરે છે આરે શાપ. ખાર, નથી રહેતા ફરીતે ઠાર; આંક, શે! એમાં અમારા વાંઢ, ઝ
