રૂપાવતીની વાર્ન. એવાં પાતિક માથે , છિદ્ર જો એ મેલી ખીજો વ; આપ ધાત કરિને જે મળે, પારકુ દ્રવ્ય થી હરે.. પારકું સુખ દેખી જે બળે, આછુ. હાયને અદકું કળે; કુળઆચાર તજે જન જે, હુળ જોડે વસત મેહ વાઢ લીમાં તરુવર ઝાડ, પાડેાશીપર થાયે થાડ; નાર કે ધરતુ કહે, કુવાસ માંહે વાસ રહે. પૂરાવે પાણીના શ્રા, વગડે જઈ પડાવે વાટ; વાળે અજા ધેનુ કે ઢાર, નામ ધરાવે માડી ચાર. રૃખે જન જીવતીનુ જાર, ખરી વાતમાં આણે ખાર; વેદ મંત્ર લખ્યું નવ કરે, પિડ પ્રાણ પત્રીને હરે. રહ્યું નારનું જે । ખાય, ગંગા મેલી ફૂપે ન્હાય; વધુ વાંક કો કહાર્ડ વાંક, ખાટા ખતે લખ જે આંક ગરીબને જે દેશ દુઃખ, તે ધાન્ય વેઠે જે ભૂખ; તે વિષે જે લખુ ખાય, રામ નામ વીના ગુણુ ગાય. સ્નાન સિવાય કરે ભોજન, વન્તી મૂકાવે જે વન; રે અન્નને મેષ પાડ, ગરીબનાં જે ગાળે હાડ. એવાં પાતક માથે વરૂ, જો એ સૂફી ખીજે વરૂ; એમ વિચારી કાગળ લખ્યા, ભારિ એલ ભામનિયે લખ્યા. પ્પા. મારા આધાર, તુજ સરદાર, આચરે તુ જીવડશે માશ; તું મારા તુ છે મા પ્રાણુ, મુજને તારા; ઇડાના; હાર મારા તુ ઈશ્વર તુ ઇષ્ટ, મેરી મસ્તક હઈડાને; પરમેશ્વરથી પરમ પ્રિય, તન મન ધનથી તુ ભજ્યા; ઈશ્વર આણુ તુ વિષ્ણુ હવે, અવર પુરુષ તનથી તર્જ્યો. પશ્ચિમ ઊગે ભાણ, ડગે ભદ્રાચળ મેરે; તરે વળુપર વ્હાશુ, મરે નહિ જાબુઢ્ઢ શેરે; જળમાં ક્ષાગે અગન, જગનમાં થી શેશે; મહે ગણ રવિ રગ્ધ, તે થિર થાવર થેબે ;
