રૂપાવતીની વાર્તા. ઉત્તર-દેહશે. મેતિ મગાવ્યાં માનની, લક્ષ્મી અધૂન લાજ; રેઢુતે કરી, તે કાનિતે ફાજ. સમસ્યા-હા. એકજ જાત અનૂપ, રૂપ સરખાં એ મેમાં; જય વીજય એ જોડ, ખેાડ નહિ એકે તેમાં; અમૃત ભરિયાં આંખ, પ્રતાપિક પાષણ પૂરા; વદન શામ થિર ઠામ, સુરત સામે શૂરા; નર નારી જીવે તે નર થકી, તેતરનાં બંધન કરે; તે નાર લઇ આવે મુજ પતી, સામળ કહે સાળે સરે. ઉત્તર-ઢાહરા. ક્રાનિ માગી કંચુકી, નર બંધન એ નાર; પયેાર પ્રતાપીક એં, શું કહુ વારંવાર સમાચ્છા. બ્રહ્માંડ તા જે બાર, સહજ ઊપાડે શાશે; વાદળ મુખમાં દેહ, તેહુથી ધરિયા ઇશે; પદ્મ પથ વિષ્ણુ પાય, અળખા આખી સૃષ્ટ, અપગ છબ ઢેડે એ રાખે; અપગે ભાખે; તેને દેહ થકી જે ઊતરે, તે ફણુ જે નર ખરે; તે નર ને નારી લાવશા, સામળ કહે સાળે સ. ઉત્તર-દાહરા ઊતરે, યુકિ શાલિત સાર; હૈતથી, એ ઊપરે અપાર. સમશ્યા-છપ્પા, સર્પ થકી જે હાર ભગાવ્યા તારી મળી દશ વીશ, પુરુષ પરઠાણુા જેના; સુરપતિ વાહન જાત, તાત જાણે સઉ તેને; નામ એક નર દાય, આવરદા એના સરખા; વસે વેગળ ભાસ, પડિતે પૂરા પા; ૪૩૧
