૪૪૪ સામળ ભટ્ટ. ચાપાઇ, શત્સા એક નહિ મ, ત્યાં રક્ષા કરનારા, રામ; ખીકા નવ આવે અથ, વીનવવા ખીજાને તે ખિયે સભાગ્યા રામ, બ્ય મળ! મેદની ખાધું ગામ; મુદ્ર મુખે મલે છે સ૬, Àાકાતૂર સહેાદર સક્રૂ, ફુટબ માત પિતા પરિવાર, ચાલ્યાં શતાં રાજદ્વાર; રાણિ પુત્ર કે પૂર પ્રધાન, કોઇ અરજ સુણે નહિ કાન. જેને જેવુ ડુતજ હાય, હૃદયા સાથે અદકુરાય; લોક સદ ઠેકાણે શ્યા, નણ્યુ સ જે એના હા. નગર શેઠે તે નગરના, ઝંડપતી કુળ દીપ; ક જાત વેહવારા, જર દાતા જર ૫. પુન ઉપર વારે તેના નાદ; આઠે પહેરે આરતી, લક્ષ્મીજી વાર સતવાદી ભૂ ગળા, સા. શૅાભિત રૂડા નરેંદ્રપાજ વસે, નામ; સાડામણે, જાણે ગુણ સહુ . ગામ. તેજપાળ તન તેના, સાલ વરસ શુભ રૂપ; ભણ્યા ગણ્ય લક્ષણે, ધીરજ વડી, ધર્મવ ત પણ રાખણુ પરિયાતણા, તેર વરસની સ્ત્રી ઘરે, અક્કલવ’ત અનૂપ ધર્મ ધુરંધર ધીર; નામ વધારણુ નીર. રૂપે રૂડી હુશ કરી હાથે ધડી, સ્વયે વિધાતા પરકામથી, પમ મનાદુર એકલા, જેથી રંભ; સભ. પુત્ર; પરકારજ એકાકી તે ધરસુત્ર. અત્રિસ લક્ષણ બુધનિધી, બહુ પરાક્રમ રૂપ; બહુ ચપળ બહુ ચાતુરી, ભૂતા એ ભૂપ. રાહુજ માર્ગ સાહામા, સુણી વાત સંદેહ; લાક મળ્યા લેખા વિના, ત્યાં પણ આ તેલ.
