સામળ ભટ્ટ- ખુલફ બધી ત્યાં સાંબળે, એ શા · ખેલે પુરૂષ કાઇ એ આવના, તમ્મુા જેવું ભરવા પર મહાકભપણુ, સુખ કરવાને સર્વને, તેહ ગામના રાય કહે, દેહે કરે ન ધન્ય માતની કૂખ સાંભળ મારા વીર; હું જીવુ તે તુ' મરે, ધિક ધિક મૂજ શરીર. કાણુ છે તમા કયાં રહેા, કાણુ તમારો દેશ; નાત જાત કહા નિર્મળી, કાં કરવા પરવેશ. તમ સરખા કોઇ નહીં, અવની તલમાં એક; દેવાંશી કા દેવ છે, તપ તેજવી દેહ. સહ; લાખવરાં કારજ કરૂ', કહા તે માનુ ધન અક્કલ તુજ હામને, અતિ મેટી તુજ મ. ચોપાઇ. નરપતિ શાને પૂછે નામ, શાને મુજને તે મરવા દીજિયે, સુખે ઉગારવા છે સરવે લેક, શાંત પમાડ઼ા સધળા શાક; ત્યારે તે રાજા એલિએ, તે ન્યાય તમે તાળિયા. તમને ઘટે તે તમે કહ્યું, એ વાતે મુજ કામ ન થયું; વચન માહરૂ તેા નવ પબ્લુ, તુને હજુ તે વિત અધ્યું. જાઓ તમેા તમારે ઠામ, કરવા દો મુજને મુજ કામ. ખેલ તેમ દુઃખ; પૂછે ગુણ ગાન; રાજ તારૂ કીજિયે. દાહરા. વિક્રભ કહે સુણ વીર તુ, વપૂ વિચારી જોષ; એવુ હાય. જીવ સમૂના ઊગરે, કારજ ત્યારે તે નર ઊચશ્ને, માને મારૂ મન; ઈશ્વર સાખ પુરે છહાં, જે છે જીગજીવન. કહે કે તુને દોષ નહિ, ગુના કહ્યા તે મારું તા મન માને માહરૂ, પલક ન એસે પાસ. બાકી અવર ઉપાય નહિ, દેહ ન છાંડા કાય; ઇષ્ટ આણુ છવું નહીં, કરૂ ધર્મ મુજ હોય.
