૪૬૨ સામળ ભટ્ટ પામર ધ્રુ પથી અમે, રમતના શ્રુ શંક સ્તુતિકશ છે જે તમે, તેજ અમારો વાંક. કાંઈક કાજ સમાવડે, મનમાં મેટી આશ; મન્ જાવાનું માઠુ, પરમેશ્વરની પાસ. ભલે જા બેટા ત્યહાં, કરી તમારૂ કામ; ને ત્યાં તમને સાંભરે, તે। લેજો મુજ નામ. વેજાપુરના વાણિયા, વ્હાણુટી વેપાર; વાંધા છું નથિ પુત્ર ફો, એ દુખ અપરમપાર, પાથી છેાડી પડિત, જોયા જોશ નિદાન; પાર્મિશ શુભ સંતાન. હેમતણા હિત હામ; અતિ અલૈકિક કામ. કર્યા કરી ગંભીર; દીકારે, ન રહ્યું સરવર નીર. પાપી મુતે પ્રજા કહે, ખર્ચ્યુ' પાપનું ધન તે દુઃખે દાઝુ અમા, ભરવા ઊપર મન, ભરતાં આતમધાતથી, દીક્ષ તમને મારે મન વિક્રમ તમેા, જો વાવ્યાં વાટમાં, વૃક્ષ પણ ના આવ્યા ત; ઉગારા મતે. તળાવ ખણ જનતણુ', ટકા ક્રોડ ત્રાણુ થયા, માન સરોવર સર કરયુ, ડીક કહી વિક્રમ વળ્યા, શિવ શિવ ભણુતા સાર; દુખ પામે દિન આઠમે, એમ ગયા દિન ચાર. વિક્રમ મન વિચારયુ, કયાં મળવા મહારાજ; ચાર દિવસ જો વહી જશે, તે લેાષાશે લાર્જ ભાર બધા બ્રહ્માંડના, પડશે મારે શીશ; એક વાત ન ઊકલે, અષ્ટમ દિનકર દશ. પડાવી સાથે; પરદુખ ભંજન મે’ કહ્યાં, સાખ નામ થયુ નવખંડમાં, તેને ઊડી વાટ. નીર્ ગયુ મુજ નામનુ, નિર્ પરિયોનુ જાય; વચન ભ્રષ્ટ યેગી નિજ યાને ધરે, થાઉં અમા, દશહત્યા શરૂ થાય. વવિન શકે વેદ; ભૂપત પડિયે ભેદ. તેષ પ્રભૂ યમ કાર મળે,
