૪૭૨ સામળ ભટ્ટ, ખાશુ પશુ ખેલશું, ધારીશું બહુ ધર્મ; મેાર ફરા ધેર આપણે, ભુપત બ્યા છો. અમૃત જેવુ અપ થયું, પાપ તજ્જુ' તે કૃપ; આશિશ દીધી અતિ ધણી, પરખ્યા ભારે ભૂપ. સર્પ દેટ સમર્પિયો, કથા વાયદો વાત; માતૅ પેટે જનમશુ, સુણ સતાખ્યો તાત. કલ્યાણુ તે તારૂ ચા, કરને દુઃખ હર કામ; ક્રોડ વર્ષ પાળો પ્રશ્ન, દે વસે શ્રી રામ. વિદાય બ્રાહ્મણુને કમ્યા, ઠીક બતાવ્યેા હાડ; પ્રભાત કાળે પરવળ્યા, દિવસ થયા તવ આર. લા કૅાટિયા લૈક સહુ, મળિયા તે અપરમપાર; અરસપરસ વાત કરે, જાદે બુદા વિચાર. ચાયાઇ એક કહે એ હૃહો બંન, મનાવિયું મહિપતિનું મન; નિરાશ કરીને નાસી ગયે, રિપેા ઐતા નવ યેા. પરમેશ્વર શુ વાટે પડયા, એને હાથ કયમ આવી ચડયા; કાઈ કહે ભરોએ રાજ, કે કહે ઇશ્વર રાખે લાજ. ક કહે બ્રાહ્મણને મારશે, કા કહે હાડે એ દ્વારશે; વહાલા કરશે નિજ પ્રાણિયે, કટુ મરશે પેલો વાણિયા. તરૂણીને દેશે એ તાપ, મરૉ વગૃિકતાં મા ખાસ; એમજ વાતે કરે વિવેક, નીચ ઊઁચ કરાજે નેક. ત્રીજો હેાર થયા રે, જફર આશ મૂકો તાહરે; રાળ નાથા આડે આંક. કરી પ્રતિજ્ઞા શિર લઇ વાંક વિપરિત મારો વાંક વૉક, રાજ રીત કુંવરી કહે આણું મુજ કાળ, મે` બળ વિક કહે શુણ સહુ કાન, હું નવ રાખી રેખ; કરિ તેડયા એ આ. એના ખરા જમાત; માટે તમને ચિ'તાય, સહુ સહુને ઠેકાણું થાય. ન્યાય નથી સુતે કે તણા, કલાલ થયા છે ઘણા; પશુ પણુ કાઇ ચરે નહિ તરણ, કારવ થઇઅતિશે ધરણ,
