પર ગાપાળદાસ. ૧૧ તેમ કચન તણા બહુ ઘાટ, ધરણી એક તળુ બહુ પાત્ર; નાના ધાટ થર્ડ સુથાર, કાષ્ટ એક તા બહુ પ્રકાર. ગગન માંહું વટાળી ભમે, ભમી ભમી ગગનમાં સમે; અણ્વ મધ્યે લહેરી તુરંગ, ઉપ૨ે ખુમુદ્દા અનંત રંગ, ૧૨ લેહેરી ખુલ્બુદા ઉપ૨ે સમાય, તેલ માપ જળનુ નવ થાય; જેમવત ત થયું હરે, સ્વાદજથી તે નવ રૂપ તણું નામ એ જીવ, વસ્તુગતે તો એ છે શરીર પ્રમાણે આવણું જેહ, જેમ ષટ તતે એક કપાસ, તેમ સ્થૂળ સૂમ સવાસ; જૈન વડખીજ તણુા વિખ્યાત, ત્રદો તણાતુ જોની રે ચીદ જાત. ૧૫ કળે વનસ્પતિ ભાર અઢાર, તે જ એક તણે વિસ્તાર; ૧૭ જે ક્ષુ દડતી ઉપાધ્ય, પેરીએ પેરીએ જીજવા સ્વાદ ૧૬ તાણે વાણું વતુ એક, સ્થૂળ સૂક્ષ્મ ઊભય તૂ પેખ; ઇડ્રેઉપાધિએ ભાસે બહુ રૂપ, પણ વસ્તુ સકળ મળી એક સ્વરૂપ વળતા મલ્ખા શિષ્ય સુજાણ, જીવ સિદ્ધાંત કહ્યું તે પ્રમાણુ; સ્વામિ પ્રશ્ન ઉપજ્યું. એક ચિત્ત, કૃપા કરી પ્રીછવા ભગવત્ત. જીવ શિવ ઊભય છે એક, તેા જીવને શા દુ:ખ અનેક; કો સુખીએ કા દુઃખી ધણા, એ અખેઃ મોટો જીવતા. ૧૯ સાંભળ વસ કહુ ઍક મમ્મ, ક્ષેત્રજ કાયા માંહે બ્રહ્મા; મૂમ બ્રા ને સ્થૂળ શરીર, જોગ મળે છવભાસે વીર. ૨૦ જેમ ગાડુ તેમ દેહ પ્રમાણ, સમું સૂત્ર ત્યારે સર્વે જાણ; કત્ર થયું ત્યારે ખડખડૅ, મૂર્ખને તે દબૅ પડે. ૨૧ રે. ૧૩ શીવ; ક્ષેત્રન જીવ ભણીએ તે. ૧૪ ૧ દુઃખી થાય, ૨૨ ટી જેમ રંટી જેમ ઘટ વાગે થાય ના, તેમ દુઃખ દીસે તે દ્રિ ઉપાધ; કરે ને કડકડ થાય, ત્યારે રેટ ગણગણ કરે, તે દન કરે કે ગાતા ; સુખ દુ:ખ દીસે ગે કરી, જોંગ દંગે ઉપાય થઇ પૂરી, ૧૩ સુખ દુઃખ ભાસે ત્યાં અજ્ઞાત, ભ્રમ ટળે જેમ દૃય સમાન; જેને સત્ય સ્વરૂપના અનુભવ હેાય, તે જન સુખ દુઃખને નવ જાય. ૨૪ વસ્તુ ઘટે નવધે અણુ એક, તે સુખ દુઃખ કઇ નથી વિશેષ; શરીર સ્વભાવે ચેષ્ટા કરે, સુખ દુઃખ નાની મન નવ ધરે. ૨૫
