ગોપાળગીતા. ૩૧ ચંદ્ર બિંબ જળ સગે સ્થિર રહે, તે શશિને શી ખાધક કરે; પત્રને પડવાઇ ધુનણી ખાય, તે કયે દુ:ખશુ વ્યાકુળ થાય. ૨૬ તાડપત્ર વતે ખડખડૅ, તે કયે દુ:ખે પીઠી પડે; નાળ તણા તું જોતી રે ધેપ, કર્યો દુ:ખે તે મૂકે ૨ પાક. ૨૭ વાએ વટાળીએ ભમે જેમ, કયે દુઃખલેટ રે એ ભેમ; સેહેજ સ્વભાવે વષૅ શરીર, સૂર્ખને દુ:ખ ભાસે ૨ વાર. મૈત્રે નીરખી રૂપને જુમ્મે, સારા કહી ચુર્ખ સામુ જીએ; શ્રવણે સુણી મન ગુણને ગ્રહે, ગંધ નાસિકાના ગુરુ હું ૨૯ રસના સ્વાદતણું સુખ સહે, તે તા મૂર્ખ કાંઇ નવ લહે; ઊષ્ણુસીત તથા સ્ત્રી સગ, સુખ દુઃખ પામે રસાયે અગ કર ચહ્નાં દુઃખ અખર, તે મનશું તુ કરનૅ વિચાર; મળ મૂત્ર ઠારે દુઃ ખ્ ખડું, જંતુ માત્ર ભાગવે છે. સહુ. કટુક મધુર રસના ગુણ વદે, તેનાં મુખ દુઃખ ની કે; જે ઈદ્રિ એટલી નવ તૈય,તો સુખીએ અને દુખી ન કોય. જ્યાં જેટલી ઈદ્રિનાયેગ, ત્યાં તેટલો સુખ દુઃખના ભાગ; જે જ્યાંથી પંગ્નિ ક્ષિણ થાય, તેવુ સુખ દુ:ખ ત્યાંથી ાંય. ૨૩ એક ઇંદ્રિ જો વૃક્ષની જાત, તેને સુખ દુઃખ કિંચિત માત્ર; અખંડ આત્મા અગેયર એક, પિંડ ઉપાધિએ ભાસે અનેક. ૩૪ વ્યાપક વસ્તુ હરી ભરપૂર, તાં જીવ આવે જાય કયાં ; જેમ સાહેરમાં પરપેટા થાય, જ્યાંથી ઉપજ્યા ત્યાંહું સાય. ૩૫ ભાંડ પાત્ર ઉપજે બહુ નામ, સાજાં ભાગ્યાંતો પૃથ્વી ડામ; જીવનું કારણ જણ તુ હરી, નિત્ય નિરતર રસ્થા ત્રિસ્તરી. ૩૬ શિવ જીવ વસ્તુતા એક, જેમ દિનકરથી દેખક અનેક; દિપકની છે ઉત્પત્તિ નાશ, દિનકર શ્વેત તે નિત્ય પ્રકાશ. પટ વિકારે દેહ સાગ, તે છવને ભાસે દુઃખ ભાગ; સુધા તૃષા પ્રાણુને નડે, શાક મેહ મનને તારે ૩૮ જશ મૃત્યુ ભોગવે શરીર, એટ્ ઊર્યાં ભવેત્ છત્ર; ષટ્ ઊર્મી તે જીવને નડે, જેમ અચળ વૃક્ષ પત્ર ખરી પડે, પદ્મ પત્ર તથા મૂળ એક, તે તહાં સુખ શાં વિશે સ્થૂળ સૂક્ષ્મ દિસે મૃગજળ ભાસ, સ્વમ ગત્ય સંસાર પ્રકાશ, પ૩૩ ૩. ૩૨ ૩ ૩૯ ૪૦
