૫૫૪ ગાપાળદાસ. ખીજો હાય તા ઉદ્દારે ત્યારે, થાએ અળગી મૈક્ષ; જેણે વસ્તુ વ્યાપક એળખી, લહી મુકેત પ'થ ફેાક. જે જન બ્રહ્મ સૂક્ષ્મ પામ્યા, વામ્ય સ્વરૂપે શાક; તે મુક્તભય પાતે થયે, અજ્ઞાન અધન લાક, તે માટે તે મુક્ત થાપી, કરી શાસ્ત્ર સર્વ સિદ્ધાંત; જ્ઞાન તે જે પ્રીબુ, એમ વદે વેદ પુરાણુ. ભરપૂર કરે ત્યાં દૂરy', જે જીવ મુતે જાય; લાકને અંકુશમાં રાખવા, રૂપીએ રચ્યા ઉપાય. અણુને જીવ ઊભા કરી, પ્રપચે થાપી માક્ષ; કર્મ ત્રણુ કલ્પી ઊભાં કચ્યાં, સાધને વળગ્યા લેક. સસારી ખાળક જશા, જેમ તેમ વાઘા જાય; રમત આપી ભેાળવ્યા, આત મનમાં થાય. કચ્યા એ ઊપાય વીરા, ભજન કેરા વાદ; જ્ઞાન રાખ્યુ વેગ, આગળ કરી ઊપાધ. વાત સાંભળ સ્વર્ગની, ગુણરૂપ લક્ષણ ભાગ; મનુષ્ય તે મહાદેવ કહીએ, જેને હાય ભલે સજોગ. સુર શાભતા, તથા સુખા શરીર; આગા, દેવ વર્ગી વીર. ૨૫ ભાગસ જોગે ઘેરના જેવી અપ્સરા, ગુણુ રૂપ સુંદર સાર; વ્યાધિ એક વધુને નહીં, તે દેવતા અવતાર. મધુર વાણી આચરે, સમાયુકતે નિલૈંાભ દાતા શાક હરીના, દેવ લક્ષણ તેહ. જે; ૪૨ મંદીર તે મનભાવતાં, ચિત્ત વિષે પરઉપકાર; ચિંતા મનને અણુ નહીં, તે દેવતા અવતાર. ૪૩ ૪૪ ☆ કડવું ૧૬ સુરાગ ધન્યાશ્રી સદ્ગુરૂ એસ્યા દીનદયાળજી, સંત શિરામણી પર્મ કૃપાળજી, ગુણુ રૂપ દેવનાં સાંભળ ધાતજી, સાંભળ વીરા સ્વર્ગની વાતજી, ૧ ઉથલા. ૪૭ ર 8 યુ
