ગાપાળગીતા. નિશદિન લીલા કરે, જેમ જીવન એ ભૂપ; મનના મતારથ ભાગવે, નિચે તે દેવ સ્વરૂપ. જ્ઞાન મન ગાવિંતુ, જેને વસ્તુ સકળ સમાન; દેાષ છે નવ પડે, તે દેવરૂપ પ્રમાણુ. દયા નિષ મનમાં વસે, કરી જીવ સકળની સેવ; હૃદય તેા કામળ સદા, સુજાણુ લક્ષણૅ દેવ. એવા નર જે ભાગતા, તેનાં ભુવન જાણે સ્વગ; બહુ સુખી સ્વર્ગે જાય, જે દુ:ખી તે સેન હવે સાંભળ નર્કની વારતા, તે મનુષ્યને અજ્ઞાન; તે ન કેવળ ભાગવે, તે નહીં હૃદૈમાં સાન જે શાફ સાગરમાં સદા, દુઃખતણે નહીં પાર; ખીજું નર્યું તે શું સૂચવે, દેહ નર્કના ભડાર. નર્કમાં નિશદિન પચ્યા, જેતે વ્યાધિ ચિ’તા અપાર; અપયશ રૈના જગતમાં, નિત્ય ઉઠાવે નર્ક ભાર. તેનું જીવન એમ કરી જાણજે, તે નર્ક કે કુંડ; કુટુંબ વહુ વર સૂત તે, જંતુ કરડૅ તુંડ એવા નર જે દાહલા, તે પચે ન ન ખીજું જે કહે, તે ભાત મિથ્યા લક્ષ પ્રત્યક્ષ; ચાર પ્રશ્ન પૂરાં હાં તે, કØા નિર્ણય સાર; ગુપ્ત તે પ્રગટ કરી, તુજને દાધ્યું નિરધાર. વચન જે જ્ઞાની ૧૫૫ 19 1 ' હ ૧૧ ૧૨ ૧૩ ૧૪ ૧૫ તાં, પ્રીઅે જે પ્રમાણ; સસારીથી સ્મેલા, જેણે સુણ્યાં કર્મ પુરાણુ. જેમ દીઠા ભારગ દોડતાં, અણુદીઠે અકળાય; તારા તે તરી વળે, અણુતારા તે ગાથાં ખાય. એક દેવ ચક્ષે દેખતા, એક થર્મક્ષે અધ; ભત થકા કી મુકત પામ્યા, કે। પડયા મનથી બંધ. કા હરી વિના દેખે નહીં, મુકતમય ચાદે લેક; એક હુરીને હીંડે ખાળતા, યત્રતત્ર દેખાય. અફળ ગતિ અવિનાશની, રક થાયે રાય; અઠ્ઠ ભણ્યા તે ભૂલા પડયા, સેહેજે હરીમાં સમાય. ૨૧ ૧૭ ૧૨ ૨૦
