ગાપાળગીતા. જે તે વેદ પુરાણુજ સાધે, તે। અનિર્વચની પ ભાંગે; જેને પ્રત્યક્ષ નિર્ગુણુ દેવ, તેને શાશ્રમ ને શી સેવ, ૧૪ જેને વ્યાપક વસ્તુ સમાન, તેહુ શુ કરે તીર્થ ને ધ્યાન; હવે યાગ સમાધી સાધે, જેને જેડ સમાધિ અનાદે. ૧૫ જે ન હરીમાં રહ્યા સમાઇ, તેનું શુ કપે મન ભાઇ; ષટ કુર્મ અવસ્થા સીધી, ત્યારે ઉપવિત ખાળીને પીધી. આદ્ય અમન વસ્ત સંભાળ, મન ઉપાધિ એણે સર્વ ાળ; સાધન તે સધળું નાખ્યુ, એક જળ તે ભાજન રાખ્યું. ૧૭ એટલુ’ કીધાનું છે કામ, મન નિશ્રળમેસેઢાભડ્ડ શય્યામાં હાય માંકડ એક, નિદ્રા આવે નહીં ક્ષણુ ઍક. ૧૮ અણુ માત્ર કંટકનું મૂળ, તેણે દેહ દુ:ખે થડ મૂળ; અણુ એક મક્ષિકા માંસ, નવ પચે પચામૃત મેટી આડ, કરે બ્રહ્મજ્ઞાની તે અશ સશયની વાડ; ૫૫૭ F ૨૦ કાશી; વાત. માટે જે જે સંશય ભાંગે, ત્યારે મન પરમાનંદજાગે. જેમ નિર્મળ લૈચન માંહે, રજ એક અણુ ન સમાયે; જેને અનુભવ પહેાતી આશ, તેન્દ્ર સંત થયે ઉદાસ. ૨૧ તેહ પરમહંસ સન્યાસી, તેને શું કરે ગંગા જેને સર્વેશ્વર સાક્ષાત, તે શું સૂણે પુરાણુની સર્વ વસ્તુ સમાન છે જેને, પુજે તે કાને તે તજે રસવાને તે સહજે જાય, સર્વે હાથ પાવન મેકેતિક જોતા તેહ, તેહુ હૃદ્દે આનંદ રામ સ્નેહ, ષટ્ દર્શન જે જે માલે, તેનાં વચન જેનું ઉન્મુનીએ વેધ્યુ’ મન, તેનાં સમી ગયાં સાધન; જેના દૃષ્ટિ તણા ઢળ્યા દોષ, દેખે કાને થાય. બાળક તાલે. ૨૪ મુક્તિમય ચાદે લોક. ૨૫ જેને સ્નેહજ સમાધ લક્ષ લાગી, તે યાગી ને ભાગી વૈરાગી; તેહ સિદ્ધ પરંભ અવધૂત, એક જિન્હાએ શુ કરૂ તૂત. ૨૬ જેક હરિમાં કરેકલ્લાલ, તેને નિશદિન ઝાકમઝાળ; જેના હૃદયમાં રામ સ ામ્યા, તેને માહ મુકિતના વામ્યા. ૨૭ તેષ જગત હરિભય દેખે, તે અવતાર ભગ નવ પેખે, હરિને જાણે સર્વાવાસ, ન દુખે તે ઉત્પત્તિ નાશ. ૨૮ ✓ ૨૩
