ઋાત્મ વિચાર થાય. આશા સુગંધી નિકળે વિષ યાર વિદે; હૈ તું સદા ભ્રમરશીદ કરે સુખદે; જોતા રહીશ શઠ તુ જગત પ્રમાી; તાણી જશે તરત દુર્દ કાલ હાથી. શાને કરે ભ્રમર પકજ વાસ લેવા; પેશીશ મા કમલ મધ્ય પરાગ ગ્રેવા; સ કાશે સહજમાં તવ શું કરીશ; એને વિષે અધમ કુલ હૈ ભરીશ. મોટા મનુષ્ય મનની ગતિ કે ન જાણે; વીટી વળ્યેા ચઉદ લાક સમસ્ત તાણે; જેણે કર્યો વશ મહા મન હસ્તિ તે; બીજા વળી સરવ કર તૂલ્ય દેહ. સંસાર માંસ મન મોત ભુતાક ખાવા; ઉભા રહ્યા અધમ ઉપર વ્યાધિ સાવા; સ્હારો યા વદન આંકડીયે ભરારો; તારા પછી તડકડી રહિ જીવ જાશે. સસાર પારધિતણી ગૃ ગૂધ વાગે; રે રે કરગ ભન માહિત શીદ લાગે; જાણે; કાલે તુને કપટ કૂર્ચ્યેા ન સંભાળ રે તુજને તે યમ ખાણુ તાણે. શાને પડે મદ ભા મતમત્ત હાર્થી; જો ૨ રથ્થા વિષય ગરેંજ ફાત્ર ભાથી; એમાં પડયા ખડભડીશ ખરીશ ખાવા; ઉભા રહ્યા અધમ ઉપર બાંધિ સાવા, શોભાયમાન નિજ નારી તેણેજ ર'ગ; રાગ્યેા સ્વરૂપ વિસરેથી પડીશ સગ; સ્નેહે કરી યુગલ પક્ષ થીજ ખંધ; માટી ભસવ ઝળઝાળ મળીશ અધ તારે શિરે રીપુ છુા યમદૂત જેવા; નાના નિમિત્ત કરિ છે. પટુ જીવ લેવા; પ ર ~ ૧૨ ૧૩ ૧૪
