૧૧ રત્નેશ્વર. જે ખાલને અવર આળ ફરે વગાતો; માતા પિતા પ્રબળ વિઝ્ડલ ચિત્ત હાતાં; તે બાલને મલિન કાલ હરે સ્વશ્વેતાં; દેખી વિટંબ રહે સર્વે કુટુખ શતાં. મોટી કુટુંબભય શૃંખલ કંઠે માદરૂપ બહુ સ્થંભ સમીજ બાંધી; સાંધી; જો આ રહ્યા જગતને દુ:ખ દેવ દે છે; પાસે પડયા જન ત્રણા ધણુ ભાર રહે છે. સુપ્રેમિ વિશ્વન પુત્ર કલત્ર કહાવે; જેને વિચાગ જનને નહીં અન્ન ભાવે; તેના યદા ભરણુ કાલ વિયેાગ ઢાય; તે મળવા જગતમાં ન સમર્થ કાય. જે સાથ હાથ કરિ લોચન લાલજોડે; દેહાભિમાન વશ આળસ શૃંગ મોડે; એ સર્વ તા દિવસ ચારતણુજ જાણ; દેખી શકાય દિન રાતતણુ વગાણુ', આશ્ચર્યચક્ર અહીં કાલ તણુ કરે છે; છે; સસારિ સર્વ જન નાશ સદા કરે તેણે અપાર સુખ દુઃખ સમારિ વીરા ફિર ફિર કરે નહીં તું વિચાર. ધાર; કાયા કુટુળ ધન અખર સાર જાયા; પુત્રા તુરંગ ગજ મંદિર સાઁ માયા; એ સર્વે ભરાગજ્યારલગ ૪ પ ' પ્રકાશ દીજૈ. જે અધને કણ કાજ સિંધુ નદી નગર મંદિર મેગ્નધાન; એ સર્વ તાહ નથી અણુ માત્ર માન; તાપણુ જહિ લગી વચનેજ કે; જે મૈત્રની પત્રક પર્વત પ્રૈાઢ ઢાંકે ૧૦ કાચા સ્વરૂપ મહા કુંજર સત્ય ભાખે; તે હુતિને કરમ ભાવત હાથ રાખે; ૯
