કૃષ્ણલીલા. આવે. આવે. જા ખાઈતુ મંદીર તારે, ધન્ય જીજ્યું જે જેશાજી, કોટી જન્મનાં કીધાં કમષ, દરશન કરતાં શેા. મારે એવું પુન્ય કહાંથી, જે હું તેને દેખુ જી; મન મનોરથ અતિ ઘણાં, કરતાં નાવે લેખુ સતેષી શ્યામા વળી, ચાલી નીજ વ્યાપારજી; જાતાં વળતાં આવજો, પુનરપી આણે ઠાર. માતા આનંદ પામી, સાંભળતાં ગુણુગાનજી; ભાલણ જન મેં જાનકીને, કથા કહી હનુમાન. આ મથુરાની સ્ત્રીની શ્રી કૃષ્ણપ્રત્યે પ્રીતિ. આવા. પદ ૨૨ સુ-રાગ ગાડી, આવરે આવ સખી ઉતાવળી, જોવા નંદકુમાર; અક્રુરતે તેડી આવીઆરે, સખી અદ્ભુત રૂપ અપાર. એક ગાય એક શામળારે, સખી નીલ તે પીત કુકૂલ; ગોકુલ વેણુ વાડારે, સખી લેતા તરૂણીયું ત્યાં ફૂલ, ધન તે માત જસામતીરે, સખી જેણીએ લીધે ઉચ્છંગ; સાથે ચુંબન કરી ધવરાવતીરે, સખી માધવ મેહન અગ માતાને દેખાડિયુ રે, સખી મુખમાંહે બ્રહ્માંડ; એવા ખીજે કે નથી, જો શોષીએ નવ ખંડ. કહે છે જે જનુનીએ બાંધીરે, સખી ઉખલ શુ આરે; વૃક્ષ બે મેાડી નાખીઆરે, જમલા અરજીનના અતિ માટ એણે તે શેષીપુતનારે, સખી સની મેાકલી નાર; તરાવત બક ભારીએરે, સખી વછ ને કેશી અપાર. ગવરધન ગીરી તાળિયારે, સખી ઉતાર્યું "કેનું માન; કાળીનાગ ઉછાળીએ રે, સખીનિર્વૈિષ કીધુ' નીજસ્થાન. આજ જઇએ સલીરે, સખી સાંભળવા મુજ કાડ; ધન તે લેક ગાકુળતણુાંરે, સખી નીરખતા વીરની જોડ. ચાલ જુ ચતુર તણીરે, સખી લટકતા કટીતણા લક; સર્જયાં નહિ ।વાળીરે, સખી એટલે દૈવના વાંક, ૫
