કૃષ્ણલીલા. મ્હારે અહીં રહેવું નથી?, વહાલુ રૃ’દાયનરે; ચાર દહાડા રહી આવતુ રે, સહુનું મનાવી મનરે. વેગે હવે તમા સચરેરે, મેને સધળેા સાથ; તમથી હું અળગે નથીરે, કહે બાલણ પ્રભૂ રઘુનાથરે. પદ ૨૯ સુ-રાગ ગાડી, તે વચન. શા માટે નથી આવતારે, કાંઇ કાઢો અમારો વાંક; રહેશે। તે। અમારૂં શું ચાલશે, તમ પ્રત્યે અમે રાંક, મે તમને કયારે કહ્યું, ચારવા રમવાની ખાંતે જાતા. શીફ્ સ્લે ઉપાડવા, પેાતાની ઇચ્છાએ ઉપાડવુ, ચઢયુ ઘણુ’એ રીસજી; અમારે શિશ એલબા બહુ લાવતા, હું કહીએ ન કરતા રીસજી; તે ધાખા શાને વસા, એ સળે મનથી ટાળીશ. પ્રાણજીવન જી માહો, શું કહું વારાવાર૭; આંધળાને જેમ લાકડી, તેમ તુજ મુખ્ય આધાર, વાંક એટલે તેવતા, જેણીએ આંધ્યા ત’નજી; મન. તેને એસીકલ કીજીએ, જનુની નણી માત પિતાને કારણે, વેચાણા ધરમાંગદે મસ્તક સાધ્યુ', રામ જાએ ગાય; વારતી માય. ઘણુઅે કરતે મારા જીવન લાડકા. ટેક. શક શહીદાસ; ગયા વનવાસ. ભીષ્મ વ્રત ગાંગેય પાળ્યુ’, તાત તણે ત્યાં ફાજી; પુરૂએ જરા ગ્રહી, પોતાનું વૈાવન કીધું યાજ જો તમે આવા નહીં તે, અમે જાણુ કાશીજી; ગા ગ્રહે સર્વે પરહરી, ને થઈ રહિશું સન્યાસી. પુન્ય ત્યાંહાં જઇ એવું કરશું, પુનરપી આહિ· અવતારજી, માત પિતા અમે તુઅજવર, વિરહ નહીં લગાર, કરવું માહે કામ કહું એ, મહું દૈવને હાથજી; દશરથતી પરે પ્રાણ ન ^એ, ભાલણુ પ્રભૂ રઘુનાય. ૮૩ ગાક મારા છે. મારા છે. મારા છે. મારા છે. મારા જી. મારા જી. મારા જી. મારા છે. મારા જી. મારા જ
