મનહર કાવ્ય. પદ્મ ૫૩ મુ ૭૪૮ જનમ ધરીતે ન જાણ્યા શ્રુતિ સાર. અધા હૈ, ‘ક. મત્ર યંત્ર છળ તંત્ર ને જાદુ, કરતે ગયા અવતાર. અંધા હો, જનમ, ૧ નહીં’ સતસંગ ગમે ન ઢાંગી,વાસી કુટિલ ખળ જાર. અધા હૈા, જનમ, ૨ આયુષ જાશે અચાનક ખૂટી, ખાઇશ જમતણુ! માર. અંધા હૈ, જનમ, ૩ ચેત ચેત સદ્ગુરુ શરણે જઇ, ઇશ ભજન ઉર ધાર. અંધા હા, જનમ. ૪ સચ્ચિદાન’દ બ્રહ્મ સમ વ્યાપક,વહુ નહીં તારણહાર, અંધા હા, જનમ, પ પદ ૫૪ મુરાગ ખમાયચી, ઘણું સારા લાગે છે જી જાદ કરે. પૃચ્છા વણુ કરી ન શકે કાઇ, માનત કીધે જકેરે, બ્રુ ૧ હરિ દે ને પરને કરગરવું, શાને અવળી લકે; પાછું દુષણ ને દેવું, મેહેનત દગલબાજના ડાળ કરીને થરે. ધણું ૨ જોઇને, લૂટા છે શકે; જગ ભામા ચકડોળે ક્રૂરતુ, જોઇ નથી શકતા તકેરે. ધણું ૩ માન્યા યોગ્યતે માની ન શકતાં, ત્રાંબા કરે કે; ફાગઢ ધન વાંસે ધન કે, મરશે યમને ધકેરે. ધણું જ સાધન સદ્ગુરુ શરણુ જઇને, જો કરશે મન કે; સચ્ચિદાનદ બ્રહ્મ તે મળશે, નહીં કાં જાર નરકેરે. ઘણું પ્ ૫૬ ૫૫ સુ-શંગ ધાળ આવુ નરતન ઉત્તમ આવીયુ, વારે વારેરે નાવે જે નિરધાર; ૧ અવસર રૂડા આજના જડ બુદ્ધિ છે સર્વે જનમાં, દારા સુતનેરે જ્ઞાતિ પરિવાર. અ નહી મેાક્ષને ભારગ તે વિષે, માટે થાએરે ઝટપટ તૈયાર. અ૦ સેવે સદ્ગુરુ તે સાઅને, સત્યે વતૅરે તેનાં વચન મુઝાર. અ પ્રથમ શુદ્ધ કરી નિજ દેહને, નગ્ પામેરે જેથી ક્લેશ અપાર. અ જ્યમ શાહુ ગણે સહુ લોકમાં, ત્યમ કોરે સઘળે વ્યવહાર, અ s ચારી જારી લબાડી ઢગપણ, એવા દુરગુજ્જુરે તજવા નિરધાર, અ મઘ માંસાદિક વ્યસત ન રાખવુ, પરહરવારે રજ તમને આહાર. ૦ 8
