દ્રષદૂ-પથ્થર. દંતધાવન—દાતણુ. દીર્ષદ તા–મેટા દાંતવાળા. દશક ધ–રાવણુ. દુઃખઅધમેાચન-દુઃખ પાપથી મુકા- કાશ. દુવાદરા. [વનાર, દુકૂલ રેશમી સુદર અ. દેહાહ‘મતિ-દેહ-શરીર સંબંધી હું- પણુ રાખવાની બુદ્ધિ. દ્વિજ્રવર--બ્રાહ્માદિ ત્રણ વર્ણમાં શ્રે. દિવાકર-સૂર્ય. દૂષાપત્ર—છા–અદેખાઈનું ઉત્પન્ન થ- વુ તે દમ-શ્ચંદ્રિને તામે રાખવી. દત્તકે–ખેાળે લીધેલા. દીધંત્રી-અતિ જંજાળી; અત્યંત સૃષ્ટિનાં કાયાનીદારી પેાતા- ના હાથમાં રાખનાર-હરિ. દુભવ્યા–દુઃખી કીધા. દશગ્રીવ-રાવણ. દોહાવટ-દશે દિશા. દુર્મતિ-દુષ્ટ મુદ્ધિવાળા. દૃલાખાળ્યા. ધિ-વના પતિ. દિવ્યાખર-દિવ્ય-અલૌકિક વસ્ત્ર. દિક્ષાયન આદિ કૃત્યો કરવા માટે નિયમ ધારીને બેસવું તે. દળેલકર. દ્વૈત-(૨) એભિન્નપણુ’; જુદાપણું. દામિની-વીજળી. દીર્ધાયુ-લાંબા આયુષ્યવાળું, દક્ષ-ડાહ્યું. દેવચક્ષુષી–દિવ્ય દૃષ્ટિવાળુ'. દીધુંભાડુ–લાંબામેટા હાથવાળું. દામણી-ગરીબ-બાઈ. દુભૈર-અતિ ક્રૂર; ન શાન્ત કરી શકાય એવુ’;(ર) (પેટ)ભરવું મુશ્કેલ તે. દીનબંધુ–ગરીબ પ્રત્યે મિત્ર-આંધવ જેવા. દર્ય–દેખાયલાં. દહતાપ-તાપ-દુ:ખને બાળી નાખનાર. દ્વિતીજ કુલ–દૈત્યનું કુળ. દરણુ–નાશ કરવે. દરપાવત-ભય પામે છે. દર્શન-આશ્રમ; (૨) શાસ્ત્ર; (૩) દે- દુગ્ધ-પાર્વતી. ખવુ તે. દુઃખદ-દુઃખ દેનાર-કરનાર, દ્વિદળ-વહુ વિભૂત–ભેધવુ –નમઁ થવુ–ગળી વું તે. દુર્ધટ-મુશ્કેલીથી પાર પડૅ એવુ. દેહમાની–શરીરનું અભિમાન કરનાર દિગબર–દિશા-આકાશરૂપી વસ્ત્ર છે જેનાં તેવુ; નાગુ. દનુજરાક્ષસ; દાનવ. દેહુલી-ઉમરે. દારૂ-દોરવવું. જ-હુમખર-દ્રુમવર–વૃક્ષામાં શ્રેષ્ઠ. દલે-હિ ડોલે. દાલારાતણુ-હિડાલે ચઢવું- એસવું તે. ક્ષવિધ્વસિત દક્ષ (પાવતીનેા પિતા) ને મારનાર તથા યજ્ઞને નાશ કરનાર.
